Η οικογένειά μου ζούσε στο Τελανκόρ, ένα χωριό στη βορειοανατολική Γαλλία. Ο πατέρας μου ήταν Γάλλος και η μητέρα μου είναι Ιταλίδα. Όταν ήμουν 8 χρονών, μετακομίσαμε σε μια φτωχή εργατική συνοικία στα προάστια της Ρώμης. Εκεί, η ζωή στο σπίτι έγινε δύσκολη. Οι γονείς μου καβγάδιζαν άγρια εξαιτίας των οικονομικών τους προβλημάτων.

Στα 15 μου, η μητέρα μου με παρότρυνε να βγαίνω από το σπίτι για να κάνω φίλους. Έτσι λοιπόν, άρχισα να λείπω από το σπίτι ολοένα και περισσότερο. Σύντομα έμπλεξα με κακές παρέες. Μια μέρα, με πλησίασε ένας άντρας ο οποίος φαινόταν φιλικός. Μου πρόσφερε ναρκωτικά και εγώ τα πήρα επειδή ήθελα να δείχνω μεγάλος. Γρήγορα παρασύρθηκα στον υπόκοσμο των ναρκωτικών και της ανηθικότητας. Πολλές φορές κακοποιήθηκα σεξουαλικά. Κατέληξα να θεωρώ τη ζωή ασήμαντη. Δεν με ένοιαζε αν θα ζούσα ή αν θα πέθαινα. Ένιωθα απελπιστικά μόνος. Σε ηλικία 16 χρονών, αποπειράθηκα να αυτοκτονήσω πίνοντας ένα μπουκάλι ουίσκι και πηδώντας σε μια λίμνη. Ήμουν σε κώμα τρεις μέρες.

Άρχισα να εκτιμάω τη ζωή, αλλά επίσης έγινα βίαιος και ύπουλος. Προσφερόμουν να κάνω σεξ με διάφορα άτομα, πηγαίναμε στο σπίτι τους όπου τους έδινα ναρκωτικά και μετά έκλεβα ό,τι πολύτιμο είχαν. Μεγάλες εγκληματικές οργανώσεις με χρησιμοποιούσαν για να διακινώ ναρκωτικά σε όλη την Ιταλία. Συχνά είχα προβλήματα με την αστυνομία. Η ζωή μου έμοιαζε μάταιη και εκτός ελέγχου. Ωστόσο, πίστευα ότι μάλλον είχα κάποιον λόγο ύπαρξης. Προσευχόμουν στον Θεό ζητώντας του να μου δώσει έστω έναν χρόνο γαλήνης και ευτυχίας.

Όταν έγινα 24 χρονών, αποφάσισα να μετακομίσω στην Αγγλία. Επειδή συνεργαζόμουν με εμπόρους ναρκωτικών, η ζωή μου κινδύνευε. Πριν φύγω, επισκέφτηκα τη μητέρα μου και αιφνιδιάστηκα βλέποντας έναν άντρα ονόματι Ανουντσιάτο Λουγκαρά να της μιλάει για τη Γραφή. * Ξέροντας το εγκληματικό του παρελθόν, φοβήθηκα και τον ρώτησα γιατί ήταν εκεί. Αυτός μου είπε για τις μεγάλες αλλαγές που είχε κάνει  στη ζωή του ώστε να γίνει Μάρτυρας του Ιεχωβά, και με έβαλε να υποσχεθώ ότι θα έβρισκα τους Μάρτυρες όταν θα έφτανα στην Αγγλία. Συμφώνησα, αλλά όταν έφτασα εκεί, ξανάρχισα γρήγορα να ζω όπως πριν.

Μια μέρα, συνάντησα έναν Μάρτυρα ο οποίος πρόσφερε τα περιοδικά Σκοπιά και Ξύπνα! σε κάποιον πολυσύχναστο δρόμο του Λονδίνου. Επειδή θυμήθηκα την υπόσχεση που είχα δώσει στον Ανουντσιάτο, ρώτησα τον Μάρτυρα αν θα μπορούσα να κάνω Γραφική μελέτη.

Όσα μάθαινα από τη Γραφή με εντυπωσίαζαν βαθιά. Για παράδειγμα, συγκινήθηκα από το εδάφιο 1 Ιωάννη 1:9, το οποίο λέει για τον Θεό: «Αν ομολογούμε τις αμαρτίες μας, εκείνος είναι πιστός και δίκαιος ώστε να μας συγχωρήσει τις αμαρτίες μας και να μας καθαρίσει». Αυτό το εδάφιο είχε βαθιά επίδραση πάνω μου γιατί ένιωθα πολύ ακάθαρτος εξαιτίας του τρόπου ζωής μου. Άρχισα αμέσως να παρακολουθώ συναθροίσεις στην Αίθουσα Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Οι Μάρτυρες με υποδέχτηκαν θερμά. Όταν είδα πόσο στενές φιλίες έχουν​—κάτι που ανέκαθεν λαχταρούσα—​θέλησα να γίνω μέλος της εκκλησίας τους που έμοιαζε με οικογένεια.

Παρότι δεν δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα να σταματήσω τα ναρκωτικά και να εγκαταλείψω τον ανήθικο τρόπο ζωής μου, αυτό που με δυσκόλεψε πολύ περισσότερο ήταν το να βελτιώσω την προσωπικότητά μου. Διέκρινα ότι χρειαζόταν να συμπεριφέρομαι στους άλλους με σεβασμό και στοχαστικότητα. Στην πραγματικότητα, ακόμα παλεύω με κάποια άσχημα χαρακτηριστικά. Με τη βοήθεια του Ιεχωβά, όμως, έχω κάνει πρόοδο. Έξι μήνες αφότου άρχισα να μελετάω τη Γραφή, βαφτίστηκα ως Μάρτυρας του Ιεχωβά. Αυτό έγινε το 1997.

Μετά το βάφτισμά μου, παντρεύτηκα μια κοπέλα, την Μπάρμπαρα, η οποία είχε επίσης γίνει πρόσφατα Μάρτυρας του Ιεχωβά. Όταν ένας παλιός μου φίλος είδε πόσο πολύ είχα αλλάξει, άρχισε να μελετάει τη Γραφή. Με τον καιρό, τόσο αυτός όσο και η αδελφή του έγιναν Μάρτυρες. Κατόπιν, η αδελφή της γιαγιάς μου, η οποία ήταν πάνω από 80 χρονών, άρχισε και αυτή να μελετάει τη Γραφή και βαφτίστηκε πριν πεθάνει.

Τώρα υπηρετώ ως πρεσβύτερος σε μια τοπική εκκλησία. Η σύζυγός μου και εγώ είμαστε ολοχρόνιοι διάκονοι και διδάσκουμε τη Γραφή σε ιταλόφωνους στο Λονδίνο. Κατά καιρούς, υποφέρω από κατάθλιψη εξαιτίας του παλιού τρόπου ζωής μου, αλλά η Μπάρμπαρα με υποστηρίζει πάρα πολύ. Επιτέλους, έχω τη σταθερή οικογενειακή ζωή που πάντα αποζητούσα και τον στοργικό Πατέρα που πάντα επιθυμούσα. Ζήτησα από τον Θεό έναν χρόνο γαλήνης και ευτυχίας, αλλά εκείνος μου έχει δώσει πολύ περισσότερα!