خیارهای دریایی موجوداتی آبزی هستند که در کف دریاها و صخره‌های مرجانی زندگی می‌کنند.‏ سطح بدن این جانداران ممکن است زبر یا حتی خاردار باشد.‏ بدن آن‌ها به طرزی خارق‌العاده قابل انعطاف است و می‌تواند در عرض چند دقیقه یا حتی چند ثانیه مانند موم نرم شود یا همچون تخته‌چوب محکم و سخت گردد.‏ چنین انعطاف‌پذیری‌ای به خیارهای دریایی این قابلیت را می‌دهد که خود را داخل شکاف‌های ریز پنهان کنند و بدنشان را چنان سفت کنند که شکارچیان قادر به بیرون کشیدن آن‌ها نباشند.‏ راز انعطاف‌پذیری این موجود دریایی در پوست حیرت‌انگیز آن نهفته است.‏

 چند نکتهٔ قابل توجه:‏ پوست خیار دریایی می‌تواند به سه حالت سفت،‏ نرم یا حالتی بین این دو در آید.‏ این جانداران برای ایجاد تغییر در ساختار خود،‏ بافت‌های پوستشان را به هم متصل می‌کنند یا از هم جدا می‌سازند.‏ آن‌ها این کار را با تولید پروتئین‌هایی خاص انجام می‌دهند.‏

 بعضی پروتئین‌ها با اتصال کردن بافت‌های پیوندی ماهیچه‌های خیار دریایی،‏ بدن آن را به حالت محکم و سخت در می‌آورد.‏ پروتئین‌های دیگر این بافت‌ها را از هم جدا کرده و پوست این جانور را نرم‌تر می‌سازد.‏ پوست خیار دریایی می‌تواند چنان نرم شود که به نظر آید در حال ذوب شدن است.‏

 دانشمندان با الهام از پوست خیار دریایی در حال ساختن موادی با قدرت انعطاف‌پذیری بالا می‌باشند.‏ آنان می‌خواهند الکترودهایی بسازند که در جرّاحی مغز مورد استفاده قرار گیرد.‏ قصد آنان این است که این الکترودها در ابتدا به اندازه‌ای محکم و سخت باشد که در نقاط خاصّی در مغز گذاشته شود ولی پس از مدتی بتواند نرم و انعطاف‌پذیر نیز بشود.‏ با چنین انعطاف‌پذیری‌ای می‌توان احتمال پذیرفته نشدن الکترودها توسط بدن انسان را کاهش داد.‏

 نظر شما چیست؟‏ آیا پوست خارق‌العادهٔ خیار دریایی در اثر تکامل به وجود آمده یا یک طراح پشت این شگفتی طبیعت بوده است؟‏