طاق نصرت تیتوس دو نقش‌برجسته دارد که واقعهٔ تاریخی معروفی را به تصویر می‌کشد.‏ ارتباطی شگرف میان این طاق نصرت و کتاب مقدّس وجود دارد هر چند که بسیاری از آن آگاه نیستند.‏ در واقع این طاق نصرت شاهدی است بر دقت پیشگویی کتاب مقدّس.‏

در اوایل قرن اول میلادی،‏ قلمرو امپراتوری روم از بریتانیا و گول (‏اکنون فرانسه)‏ تا مصر گسترش یافته بود و از رونق و ثباتی بی‌نظیر برخوردار بود.‏ اما رومیان از آشوب و ناآرامی بی‌وقفهٔ یکی از ایالات درمانده شده بودند،‏ ایالت یهودیه.‏

در «دایرة‌المعارف روم باستان»‏ a آمده است:‏ «در قلمرو امپراتوری روم تنها چند منطقه همچون یهودیه بود که نفرتی دوجانبه میان آنان و رومیان وجود داشت.‏ یهودیان از اربابان رومی‌شان که به سنت‌های آنان بی‌اهمیت بودند،‏ ناراضی بودند و رومیان نیز به دلیل سازش‌ناپذیری یهودیان آنان را سرکوب می‌کردند و با آنان بدرفتاری می‌کردند.‏» بسیاری از یهودیان امیدوار بودند که مسیح بیاید و آنان را از چنگ رومیان رها کند و بار دیگر عصری طلایی را برای مردم اسرائیل به ارمغان آورد.‏ اما در سال ۳۳ میلادی عیسی مسیح پیشگویی کرد که فاجعه‌ای در انتظار اورشلیم است.‏

عیسی گفت:‏ ‏«روزهایی خواهد آمد که دشمنانت اطراف تو حصاری با چوب‌های نوک‌تیز خواهند ساخت و تو را احاطه خواهند کرد و از هر سو در تنگنا قرار خواهند داد و تو و فرزندانت را در درونت به خاک و خون خواهند کشید و در تو سنگی بر سنگی باقی نخواهند گذاشت.‏»‏‏—‏لوقا ۱۹:‏۴۳،‏ ۴۴‏.‏

ظاهراً سخنان عیسی شاگردان او را به فکر برد.‏ دو روز بعد وقتی به معبد اورشلیم نگاه می‌کردند یکی از آنان گفت:‏ «استاد،‏ ببین چه سنگ‌ها و چه بناهایی!‏» واقعاً چنین نیز بود.‏ گفته شده است برخی سنگ‌های معبد بیش از ۱۱ متر طول،‏ ۵ متر عرض و ۳ متر ارتفاع داشت.‏ اما عیسی در پاسخ گفت:‏ ‏«روزهایی خواهد آمد که از آنچه اکنون در اینجا می‌بینید،‏ سنگی بر سنگی باقی نخواهد ماند،‏ بلکه تمامی آن‌ها فرو ریخته خواهد شد.‏»‏‏—‏مَرقُس ۱۳:‏۱؛‏ لوقا ۲۱:‏۶‏.‏

همچنین عیسی به آنان گفت:‏ ‏«وقتی می‌بینید که سپاهیان در اطراف اورشلیم اردو زده و آن را محاصره کرده‌اند،‏ بدانید که نابودی آن شهر نزدیک شده است.‏ آنگاه آنانی که در یهودیه هستند،‏ به کوهستان بگریزند و کسانی که در اورشلیم هستند،‏ از آن بیرون آیند و آنانی که در خارج شهر هستند،‏ به آن داخل نشوند.‏»‏ (‏لوقا ۲۱:‏۲۰،‏ ۲۱‏)‏ آیا این گفتهٔ عیسی به تحقق رسید؟‏

سی‌وسه‌سال‌ونیم گذشت و هنوز یهودیان زیر یوغ رومیان در عذاب بودند.‏ اما در سال ۶۶ میلادی زمانی که گسیوس فلوروس یکی از مسئولان روم در یهودیه،‏ از خزانهٔ معبد مقدّس پول برداشت،‏ آتش خشم یهودیان برافروخته شد و سر به شورش گذاشتند.‏ یهودیان شورشی در اورشلیم جمع شدند،‏ سربازان رومی را کشتند و اعلام استقلال کردند.‏

حدود سه ماه بعد،‏ بیش از ۳۰٬۰۰۰ سرباز  رومی به رهبری سیستیوس گالوس برای سرکوب شورشیان به اورشلیم حمله کردند.‏ رومیان خیلی سریع به شهر نفوذ کردند و پس از صدماتی که به دیوار خارجی محوطهٔ معبد زدند و تضعیف آن،‏ بدون دلیلی روشن عقب‌نشینی کردند.‏ شورشیان شادی‌کنان آنان را تعقیب کردند.‏ به این ترتیب شهر از سربازان رومی و شورشگران یهودی خالی شد،‏ مسیحیان هشدار عیسی را به گوش گرفتند و از اورشلیم به کوهستان‌ها در پس رود اردن گریختند.‏—‏مَتّی ۲۴:‏۱۵،‏ ۱۶‏.‏

یک سال پس از آن به رهبری سردار وسپاسیانوس و پسرش،‏ تیتوس رومیان مجدّداً حمله به یهودیه را از سر گرفتند.‏ با این همه در سال ۶۸ میلادی پس از مرگ نرون امپراتور،‏ وسپاسیانوس عملیات بر ضدّ یهودیان را با ۶۰٬۰۰۰ سرباز به پسرش تیتوس سپرد و خود به روم بازگشت تا امپراتور روم شود.‏

در ژوئن سال ۷۰ میلادی تیتوس به سربازانش دستور داد که نواحی یهودیه را از درخت خالی کنند و از چوب آن‌ها حصاری به طول ۷ کیلومتر اطراف اورشلیم با تیرک‌های نوک‌تیز بسازند.‏ در ماه سپتامبر رومیان شهر را غارت کردند و شهر و معبد را به آتش کشیدند و همان طور که عیسی پیشگویی کرده بود سنگی بر سنگی باقی نماند.‏ (‏لوقا ۱۹:‏۴۳،‏ ۴۴‏)‏ تخمین زده شده است که نزدیک به نیم‌میلیون نفر در اورشلیم و دیگر مناطق آن ناحیه جان سپردند.‏

در سال ۷۱ میلادی تیتوس به ایتالیا بازگشت و اهالی شهر رم با شور و شوق به او خوش‌آمد گفتند.‏ کل مردم شهر جشن گرفتند.‏ این یکی از بزرگ‌ترین مراسمی بود که در این پایتخت برای پیروزی برگزار شد.‏

مردم شهر رم در تمامی خیابان‌های شهر شاهد برگزاری نمایشی از ثروت بی‌حساب روم بودند.‏ با حیرت چشم به این نمایش پرطمطراق دوخته بودند و مایهٔ شگفتی و لذّتشان بود.‏ کشتی‌های غنیمت‌گرفته شده،‏ صحنه‌های جنگ بر روی آب و آنچه از معبد اورشلیم به غارت رفته بود به نمایش گذاشته شد.‏

در سال ۷۹ میلادی،‏ تیتوس پس از پدرش،‏ وسپاسیانوس به امپراتوری رسید.‏ اما پس از دو سال به صورتی بسیار غیرمنتظره درگذشت و برادر او دومیتیانوس به امپراتوری رسید.‏ او اندکی بعد به یادبود تیتوس طاق نصرتی بنا کرد.‏

امروزه طاق نصرت تیتوس تحسین صدهاهزار نفر را که هر ساله به رم می‌روند،‏ برمی‌انگیزد.‏ برخی این بنا را شاهکاری هنری می‌دانند،‏ برخی نیز با دیدن آن قدرت امپراتوری روم را تحسین می‌کنند،‏ اما برای برخی نیز همچون سنگ‌یادبودی است از ویرانی اورشلیم و معبد آن.‏

اما برای خوانندگان دقیق کتاب مقدّس طاق نصرت تیتوس از اهمیت بسیار بیشتری برخوردار است.‏ این بنا شاهدیست خاموش بر پیشگویی‌های دقیق و قابل اطمینان کتاب مقدّس و اثباتی است بر این حقیقت که این پیشگویی‌ها از الهام خداست.‏—‏۲پِطرُس ۱:‏۱۹-‏۲۱‏.‏