ერთხელ ფლორესის კუნძულზე მდებარე ქალაქ მაუმერეში კრების შეხვედრას ვატარებდი, როცა პოლიცია დაგვესხა თავს და მე და კიდევ სამი და-ძმა დაგვაპატიმრა. ეს მოხდა 1989 წლის 14 აპრილს.

ციხის მცველები დროშისთვის სალმის მიცემას გვაიძულებდნენ. როცა უარი განვუცხადეთ, გაბრაზებულები წიხლებით შეგვდგნენ. მათ ხუთი დღე მწველი მზის გულზე გვამყოფეს. ძალიან ცუდ დღეში ვიყავით: ღამე ერთი ბეწო საკანში ბეტონის იატაკზე ვიწექით და სიცივისგან ვკანკალებდით, ჭრილობები გვტკიოდა, თანაც ჭუჭყიანები და ღონემიხდილები ვიყავით. ციხის ზედამხედველი ყველაფერს აკეთებდა ჩვენ გასატეხად, მაგრამ ჩვენი პასუხი ყოველთვის ერთი იყო: „მოვკვდებით, მაგრამ დროშას თაყვანს მაინც არ ვცემთ!“. იმ უამრავი ქრისტიანის მსგავსად, რომელთაც ერთგულება შეინარჩუნეს, ჩვენც დიდ პატივად მიგვაჩნდა სიმართლისთვის ტანჯვა (1 პეტ. 3:14).