Hebt u zich weleens machteloos gevoeld als een vriend van u een dierbare had verloren? Soms weten we niet goed wat we moeten zeggen of doen — dus zeggen of doen we maar niets. Maar er zijn praktische, nuttige dingen die we kunnen doen.

Meestal is het al een troost als u gewoon bij de nabestaande bent en iets zegt als ‘ik vind het zo erg voor je’. U kunt laten zien dat u met hem meeleeft door hem een knuffel te geven of even uw hand op zijn arm te leggen. Luister en toon medegevoel als hij wil praten. Misschien kunt u een nabestaande zelfs helpen door iets te doen waar hij niet aan toegekomen is, zoals koken, voor de kinderen zorgen of dingen regelen voor de begrafenis als dat wenselijk is. Dat zal hij ongetwijfeld waarderen.

Na verloop van tijd kunt u misschien over de overledene praten, bijvoorbeeld over zijn goede eigenschappen of leuke dingen die jullie hebben meegemaakt. Zulke herinneringen kunnen de nabestaande zelfs een beetje oppeppen. Pam — die haar man Ian zes jaar geleden verloor — zegt: ‘Soms vertelt iemand me wat Ian voor hem gedaan heeft en waar ik niets van af wist. Dat maakt me blij.’

 Uit onderzoek blijkt dat veel nabestaanden in het begin genoeg hulp krijgen, maar dat hun behoeften al snel vergeten worden omdat iedereen weer in beslag wordt genomen door het dagelijks leven. Zorg er daarom voor dat u geregeld contact houdt met een vriend die iemand verloren heeft. * Veel nabestaanden vinden het fijn om op zulke momenten weer even hun hart te kunnen luchten en hun verdriet met iemand te kunnen delen.

Neem het voorbeeld van de jonge Kaori uit Japan. Ze was er kapot van toen eerst haar moeder overleed en 15 maanden later haar oudere zus. Gelukkig kreeg ze veel steun van haar vrienden. Ritsuko, die veel ouder is dan Kaori, wilde graag goede vrienden zijn. Kaori zegt: ‘Eigenlijk was ik daar helemaal niet blij mee. Ik wilde niet dat iemand de plaats van mijn moeder innam, en ik dacht ook niet dat iemand dat zou kunnen. Maar ik ging van mama Ritsuko houden door de manier waarop ze met me omging. Elke week deden we samen evangelisatiewerk en gingen we samen naar de bijeenkomsten. Ze nodigde me uit thee te komen drinken, kookte voor me en schreef me vaak een briefje of kaartje. Haar positieve instelling heeft een goede invloed op me gehad.’

Het is 12 jaar geleden dat de moeder van Kaori stierf, en Kaori en haar man doen nu fulltime evangelisatiewerk. Ze zegt: ‘Mama Ritsuko blijft aan me denken. Als ik naar huis ga, ga ik altijd bij haar op bezoek en dan voel ik me weer aangemoedigd.’

Poli, een van Jehovah’s Getuigen op Cyprus, is nog iemand die steun bleef ontvangen. Poli was getrouwd met Sozos, die als ouderling een goed voorbeeld was door geregeld weeskinderen en weduwen uit te nodigen voor een gezellige avond (Jakobus 1:27). Helaas stierf Sozos op zijn 53ste aan een hersentumor. Poli zegt: ‘Ik verloor mijn lieve man met wie ik 33 jaar getrouwd was geweest.’

Na de begrafenis verhuisde Poli met haar jongste zoon, de 15-jarige Daniel, naar Canada. Ze maakte kennis met de plaatselijke gemeente van Jehovah’s Getuigen. Poli zegt: ‘De broeders en zusters in mijn nieuwe gemeente wisten niet wat we hadden meegemaakt en hoe moeilijk we het hadden. Maar ze ontvingen ons met open armen, waren heel vriendelijk en wilden ons graag helpen. Daar waren we heel blij mee, juist omdat Daniel in die periode de steun van zijn vader het meest miste. De broeders die de leiding hadden in de gemeente zorgden goed voor hem. Een van hen nodigde Daniel altijd uit als ze iets leuks gingen doen met een groep of bijvoorbeeld gingen sporten.’ Dankzij die steun gaat het goed met Poli en Daniel.

Er zijn meerdere praktische manieren om nabestaanden te helpen en te troosten. De Bijbel troost ons ook, door ons een geweldige hoop voor de toekomst te geven.