Zeekomkommers zijn dieren die leven op de zeebodem en op koraalriffen. Hun lichaam is vaak bobbelig, knobbelig of zelfs stekelig. Hun vermogen om zich aan te passen is echt bijzonder. Binnen enkele minuten of zelfs seconden kunnen ze zo soepel worden als was of zo stijf als een plank. Daardoor kunnen zeekomkommers zich in nauwe spleten wurmen en vervolgens verstijven zodat vijanden ze er niet uit kunnen trekken. Het geheim van de zeekomkommer ligt in zijn opmerkelijke huid.

 Wetenswaardigheid: De huid van de zeekomkommer kan hard, halfzacht of zacht zijn. Om van toestand te wisselen, kunnen zeekomkommers vezels in hun huid aan elkaar verbinden of van elkaar loskoppelen. Dat doen ze door verschillende eiwitten te activeren die zorgen voor het verstijven of het verzachten van de huid.

 De eiwitten die zorgen voor het verstijven, vormen minuscule bruggen, of kettingen, tussen vezels in het bindweefsel waardoor de huid stugger wordt. De eiwitten die zorgen voor het verzachten, koppelen de vezels van elkaar los waardoor de huid soepeler wordt. De huid van de zeekomkommer kan zó zacht worden dat die lijkt te smelten.

 Wetenschappers ontwikkelen materialen die het aanpassingsvermogen van de huid van de zeekomkommer nabootsen. Een van hun doelen is om voor hersenchirurgie elektroden te ontwerpen die stevig genoeg zijn om op precies de juiste plek geplaatst te kunnen worden maar die vervolgens ook soepel kunnen worden. Als de elektroden zich op die manier kunnen aanpassen, is de kans kleiner dat ze door het lichaam worden afgestoten.

 Wat denkt u? Is de slimme huid van de zeekomkommer door evolutie ontstaan? Of is die ontworpen?