„Bóg miłuje dawcę rozradowanego” (2 Koryntian 9:7). Słowa te są znane milionom ludzi na całym świecie. Wyznawcy różnych religii regularnie uczęszczający do kościoła mogą jednak czuć się zobowiązani do ofiarowywania kwot przekraczających ich możliwości finansowe. W niektórych wyznaniach wręcz oczekuje się składania określonych sum, na przykład dziesięcin.

Czy Biblia rzeczywiście nakłada obowiązek uiszczania z góry wyznaczonych kwot? Jak wysokie datki powinno się składać?

Ustalone i dobrowolne ofiary w czasach biblijnych

Biblia zawiera wskazówki, które w związku ze składaniem obowiązkowych ofiar i darów Bóg przekazał narodowi izraelskiemu (Kapłańska 27:30-32; Liczb 18:21, 24; Powtórzonego Prawa 12:4-7, 11, 17, 18; 14:22-27). Wymagania te nie były wygórowane. Jehowa obiecał Izraelitom, że za posłuszne przestrzeganie Jego praw będą ‛opływać w dobrobyt’ (Powtórzonego Prawa 28:1, 2, 11, 12).

W innych sytuacjach każdy mógł ofiarować tyle, ile chciał. Na przykład kiedy król Dawid zaplanował wybudowanie świątyni dla Jehowy, jego poddani podarowali „złoto wartości pięciu tysięcy talentów” (1 Kronik 29:7) *. Porównajmy to ze zdarzeniem, którego świadkiem był kiedyś Jezus. Obserwował ludzi wrzucających w świątyni dary do skarbon i zobaczył, jak „pewna wdowa będąca w potrzebie wrzucała tam dwa pieniążki znikomej wartości”. Jak wysoki był to datek? Stanowił zaledwie 1,5 procent dziennego zarobku. Ale Jezus uznał tę niewielką kwotę za godną pochwały (Łukasza 21:1-4).

Czy od chrześcijan wymaga się składania określonych sum?

Chrześcijanie nie podlegają przymierzu, na mocy którego Izraelitom nadano Prawo. Nie są więc zobowiązani do składania ustalonych kwot na cele związane z wielbieniem Boga. Jednakże w prawdziwym zborze chrześcijańskim dawanie przysparza mnóstwa radości. Sam Jezus oznajmił: „Więcej szczęścia wynika z dawania niż z otrzymywania” (Dzieje 20:35).

Ogólnoświatowa działalność ewangelizacyjna prowadzona przez Świadków Jehowy wspierana jest dobrowolnymi datkami. Są one wykorzystywane na drukowanie literatury biblijnej — takiej jak czasopismo, które właśnie czytasz — a także na budowanie i utrzymywanie Sal Królestwa, służących oddawaniu czci Bogu. Zbieranych funduszy nie przeznacza się na pensje. Część osób pełnoczasowo uczestniczących w działalności kaznodziejskiej otrzymuje skromny zwrot kosztów poniesionych na podróże i zaspokojenie niezbędnych potrzeb osobistych. Ale nikt nie żąda takiego wsparcia. Przeważająca większość Świadków Jehowy nie korzysta z żadnej pomocy finansowej mającej umożliwiać głoszenie. Żeby zarobić na utrzymanie, wykonują oni normalną pracę świecką, podobnie jak apostoł Paweł, który zajmował się wytwarzaniem namiotów (2 Koryntian 11:9; 1 Tesaloniczan 2:9).

Ile więc powinien ofiarować ktoś, kto chciałby złożyć datek na działalność prowadzoną przez Świadków Jehowy? Paweł napisał: „Niech każdy czyni tak, jak postanowił w sercu, nie z ociąganiem się albo pod przymusem, gdyż Bóg miłuje dawcę rozradowanego” (2 Koryntian 8:12; 9:7).

[Przypis]