„Trójca jest jednością. Nie wyznajemy trzech bogów, ale jednego Boga w trzech Osobach: ‚Trójcę współistotną’. Osoby Boskie nie dzielą między siebie jedynej Boskości, ale każda z nich jest całym Bogiem: ‚Ojciec jest tym samym, co Syn, Syn tym samym, co Ojciec, Duch Święty tym samym, co Ojciec i Syn, to znaczy jednym Bogiem co do natury” (Katechizm Kościoła Katolickiego).

Jezus, Syn Boży, nigdy nie twierdził, że jest równy lub „współistotny” Ojcu. Oświadczył natomiast: „Idę do Ojca, gdyż Ojciec jest większy niż ja” (Jana 14:28). A do jednej ze swoich naśladowczyń powiedział: „Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego oraz do Boga mego i Boga waszego” (Jana 20:17).

Jeśli chodzi o ducha świętego, nie jest on osobą. Pierwsi chrześcijanie ‛zostali nim napełnieni’, a Jehowa obiecał: „Wyleję mego ducha na wszelkie ciało” (Dzieje 2:1-4, 17). Duch święty nie jest też częścią Trójcy. To czynna siła Boża.

Jak wyjaśniają katoliccy teolodzy Karl Rahner i Herbert Vorgrimler, Trójca „nie byłaby znana człowiekowi, gdyby nie została mu objawiona, a nawet po jej objawieniu pozostaje dla stworzonego rozumu niepojęta w swej naturze” (Mały słownik teologiczny, tłum. T. Mieszkowski, P. Pachciarek). Czy można obdarzyć głębokim uczuciem kogoś, kogo nie sposób poznać ani zrozumieć? Nauka o Trójcy jest więc przeszkodą w poznaniu i pokochaniu Boga.

Taką barierą dogmat ten był dla Marca wspomnianego w pierwszym artykule. Przyznaje on: „Uważałem, że Bóg ukrywa przede mną swoją tożsamość, i przez to wydawał mi się jeszcze bardziej daleki, tajemniczy i niedostępny”. A przecież Bóg wcale nie ukrywa się przed nami. Pragnie, żebyśmy Go znali. Jezus oznajmił: „My czcimy to, co znamy” (Jana 4:22).

„Kiedy dowiedziałem się, że Bóg nie jest częścią Trójcy”, opowiada Marco, „w końcu udało mi się nawiązać z Nim bliską więź”. Jeśli Jehowa jest dla nas konkretną Osobą, a nie niepojętą, tajemniczą postacią, znacznie łatwiej nam Go pokochać. W Biblii czytamy: „Kto nie miłuje, nie poznał Boga, ponieważ Bóg jest miłością” (1 Jana 4:8).