1. Kush ësht’ i denj’, o At’,

që mik me ty të jet’?

Kush miratim nga ti mund të marr’?

Kush të njeh ty vërtet?

Kushdo që ësht’ i drejt’,

i ndershëm e i mir’.

Kushdo që vetëm për ty jeton

me zemër të dëlir’.

2. Kush ësht’ i denj’, o At’,

që lutjen t’ia dëgjosh?

Kush ta ngroh zemrën, kush meriton

që emrin t’ia kujtosh?

Kushdo që ligjin tënd

në zemër thell’ e ka,

kushdo që ësht’ besnik, i sinqert’,

i pastër në gjithçka.

3. Zemrën ta zbrazim ty

kur shpirti s’mban dot më!

Ndiejm’ dorën tënde, gjith’ dashurin’;

vetëm kurr’ nuk na lë!

Të jemi miqt’ e tu,

oh, ç’pasuri ësht’ kjo!

Ësht’ porsi vesa; sa shum’ freskon,

gjithçka që zemra do!