ผม​เกิด​ปี 1960 ตอน​แม่​อายุ 17 ปี พ่อ​ทิ้ง​ไป​ก่อน​ผม​เกิด ผม​กับ​แม่​อาศัย​อยู่​กับ​คุณ​ตา​คุณ​ยาย​ใน​เมือง​บูร์ก เมือง​เล็ก ๆ ของ​อดีต​สาธารณรัฐ​ประชาธิปไตย​เยอรมัน​หรือ​เยอรมนี​ตะวัน​ออก หลาย​คน​ที่​นั่น​ไม่​สนใจ​ศาสนา​อะไร​ทั้ง​นั้น และ​ครอบครัว​ผม​ก็​เป็น​แบบ​นั้น​ด้วย พระเจ้า​ไม่​มี​ความ​หมาย​อะไร​สำหรับ​พวก​เรา

ตอน​ผม​โต​ขึ้น ผม​มี​ความ​สุข​ที่​คุณ​ตา​เอา​ใจ​ใส่​ผม ท่าน​ชอบ​ให้​ผม​ช่วย​งาน เช่น ให้​ปีน​ขึ้น​ไป​บน​ต้น​ไม้​เพื่อ​เลื่อย​กิ่ง​ไม้ ตอน​เด็ก ๆ ผม​รัก​การ​ผจญ​ภัย ชีวิต​ผม​มี​ความ​สุข​มาก​และ​ไม่​มี​อะไร​ต้อง​กังวล​เลย

ตอน​อายุ 7 ขวบ มี​บาง​อย่าง​ที่​เลว​ร้าย​เกิด​ขึ้น ผม​เพิ่ง​ขึ้น​ชั้น​ประถม​ปี​ที่ 2 วัน​หนึ่ง​ตอน​เดิน​กลับ​บ้าน​ผม​ปีน​ขึ้น​ไป​บน​เสา​ไฟฟ้า​แล้ว​ก็​ถูก​ไฟ​ดูด​จน​ร่วง​ลง​มา​จาก​ความ​สูง 8 เมตร พอ​รู้สึก​ตัว​ที่​โรง​พยาบาล แขน​ผม​ก็​ไม่​มี​ความ​รู้สึก​เลย แขน​ทั้ง​สอง​ข้าง​ไหม้​รุนแรง​มาก​และ​จำเป็น​ต้อง​ตัด​แขน​ทิ้ง​เพื่อ​ป้องกัน​เลือด​เป็น​พิษ คุณ​คง​นึก​ออก​ว่า​แม่​กับ​คุณ​ตา​คุณ​ยาย​จะ​เจ็บ​ปวด​ขนาด​ไหน แต่​เพราะ​ผม​ยัง​เด็ก​อยู่​เลย​ไม่​เข้าใจ​เท่า​ไร​ว่า​การ​สูญ​เสีย​แขน​จะ​ส่ง​ผล​กระทบ​ต่อ​ชีวิต​ผม​ขนาด​ไหน

หลัง​ออก​จาก​โรง​พยาบาล​ผม​กลับ​ไป​โรง​เรียน พวก​เด็ก ๆ ใน​โรง​เรียน​พา​กัน​ล้อเลียน​ผม ผลัก​ผม และ​ขว้าง​ข้าวของ​ใส่​ผม​เพราะ​ผม​ป้องกัน​ตัว​เอง​ไม่​ได้ ผม​เสียใจ​มาก​ที่​พวก​เขา​พูด​ไม่​ดี​และ​ทำ​กับ​ผม​แบบ​นี้ ใน​ที่​สุด ผม​ก็​ถูก​ย้าย​ไป​ที่​โรง​เรียน​บีร์เกนเวอร์เดอร์​ซึ่ง​เป็น​โรง​เรียน​ประจำ​สำหรับ​คน​พิการ เนื่อง​จาก​โรง​เรียน​นี้​อยู่​ไกล​จาก​บ้าน​มาก แม่​กับ​คุณ​ตา​คุณ​ยาย​จึง​ไม่​ได้​มา​เยี่ยม​ผม ผม​จะ​ได้​เจอ​พวก​เขา​ตอน​ปิด​เทอม​เท่า​นั้น และ​ตลอด 10 ปี​นั้น ผม​ก็​โต​ขึ้น​โดย​ไม่​ได้​อยู่​กับ​แม่​และ​คุณ​ตา​คุณ​ยาย​เลย

ผม​เรียน​รู้​ที่​จะ​ทำ​อะไร​ต่อ​มิ​อะไร​โดย​ใช้​เท้า คุณ​นึก​ออก​ไหม​ว่า​ถ้า​ต้อง​กิน​อาหาร​โดย​ใช้​นิ้ว​เท้า​จับ​ช้อน​ส้อม​จะ​เป็น​อย่าง​ไร?  ผม​ต้อง​ฝึก​ทำ​อย่าง​นั้น​แหละ แถม​ยัง​ต้อง​เรียน​วิธี​ใช้​เท้า​แปรง​ฟัน​กับ​หวี​ผม​ด้วย ผม​ถึง​กับ​ใช้​เท้า​ออก​ท่า​ทาง​ตอน​คุย​กับ​คน​อื่น ๆ ผม​ใช้​เท้า​ทำ​ทุก​อย่าง​แทน​มือ​เลย​แหละ

พอ​ย่าง​เข้า​วัยรุ่น ผม​ชอบ​อ่าน​นิยาย​วิทยาศาสตร์ บาง​ครั้ง​ผม​ก็​จินตนาการ​ว่า​ตัว​เอง​ติด​ตั้ง​แขน​กล​ไฮเทค​ที่​ช่วย​ให้​ทำ​ทุก​อย่าง​ได้ พอ​อายุ 14 ผม​ก็​เริ่ม​สูบ​บุหรี่ มัน​ทำ​ให้​ผม​มั่น​ใจ​ใน​ตัว​เอง​และ​รู้สึก​เป็น​เหมือน​คน​อื่น ๆ พอ​ผม​สูบ​มัน​เหมือน​กับ​บอก​ใคร ๆ ว่า ‘ฉัน​ก็​สูบ​บุหรี่​ได้ คน​ที่​สูบ​บุหรี่​คือ​คน​ที่​โต​แล้ว . . . ถึง​จะ​มี​แขน​หรือ​ไม่​มี​แขน​ก็​เถอะ’

ผม​พยายาม​ทำ​ตัว​ให้​ยุ่ง​เข้า​ไว้​และ​มี​ส่วน​ร่วม​ใน​กิจกรรม​ทุก​อย่าง ผม​เป็น​สมาชิก​ของ​องค์กร​เยาวชน​คอมมิวนิสต์​เยอรมัน โดย​ทำ​งาน​เป็น​เลขา​ซึ่ง​เป็น​งาน​ที่​ถือ​ว่า​มี​ตำแหน่ง​รับผิดชอบ​สูง​ใน​กลุ่ม ผม​เข้า​ชมรม​ร้อง​เพลง แต่ง​กลอน และ​เข้า​ร่วม​ใน​การ​แข่ง​กีฬา​คน​พิการ หลัง​เรียน​จบ ผม​ก็​ทำ​งาน​ใน​บริษัท​หนึ่ง​ใน​เมือง​ของ​เรา พอ​โต​ขึ้น​ผม​ก็​ใส่​แขน​เทียม​เพราะ​ผม​อยาก​เป็น​คน​ปกติ​ครบ 32 ประการ​เหมือน​คน​ทั่ว​ไป

วัน​หนึ่ง​ตอน​ที่​กำลัง​รอ​รถไฟ​ไป​ทำ​งาน มี​ผู้​ชาย​คน​หนึ่ง​เข้า​มา​คุย​กับ​ผม เขา​ถาม​ว่า​ผม​คิด​ว่า​เป็น​ไป​ได้​ไหม​ที่​พระเจ้า​จะ​ทำ​ให้​ผม​กลับ​มา​มี​แขน 2 ข้าง​เหมือน​เดิม ผม​งง​มาก แน่นอน​ว่า​ผม​อยาก​มี​แขน​เหมือน​เดิม แต่​เรื่อง​ที่​เขา​บอก​มัน​เหลือเชื่อ​และ​เป็น​ไป​ไม่​ได้​แน่! เนื่อง​จาก​ผม​ไม่​สนใจ​ศาสนา ผม​เลย​ไม่​เชื่อ​ว่า​มี​พระเจ้า ตั้ง​แต่​นั้น​มา​ผม​ก็​หา​ทาง​หนี​ผู้​ชาย​คน​นั้น

ต่อ​มา เพื่อน​ใน​ที่​ทำ​งาน​คน​หนึ่ง​ชวน​ผม​ไป​เที่ยว​บ้าน​เธอ ตอน​ดื่ม​กาแฟ​กัน พ่อ​แม่​ของ​เธอ​พูด​เรื่อง​พระ​ยะโฮวา​พระเจ้า และ​นั่น​เป็น​ครั้ง​แรก​ที่​ผม​ได้​ยิน​ชื่อ​พระเจ้า (สดุดี 83:18) แต่​ผม​ก็​ค้าน​ใน​ใจ​ว่า ‘พระเจ้า​ไม่​มี​จริง​หรอก ถึง​พระองค์​จะ​ชื่อ​อะไร​ก็​เถอะ แล้ว​ฉัน​จะ​พิสูจน์​ให้​ดู​ว่า​คน​พวก​นี้​คิด​ผิด’ เพราะ​ความ​มั่น​ใจ​ใน​ตัว​เอง​ผม​จึง​ตก​ลง​ศึกษา​คัมภีร์​ไบเบิล แต่​ผม​ก็​ต้อง​รู้สึก​แปลก​ใจ​ที่​ไม่​สามารถ​พิสูจน์​ได้​เลย​ว่า​พระเจ้า​ไม่​มี​จริง

ยิ่ง​ศึกษา​คำ​พยากรณ์​ใน​คัมภีร์​ไบเบิล​มาก​เท่า​ไร ความ​คิด​เรื่อง​ไม่​สนใจ​ศาสนา​ของ​ผม​ก็​ค่อย ๆ หาย​ไป คำ​พยากรณ์​หลาย​ข้อ​เกิด​ขึ้น​จริง​แม้​จะ​เขียน​มา​นาน​หลาย​ร้อย​ปี​หรือ​เป็น​พัน ๆ ปี​แล้ว ครั้ง​หนึ่ง​ตอน​ที่​ศึกษา​พระ​คัมภีร์ เรา​ได้​เปรียบ​เทียบ​เหตุ​การณ์​ของ​โลก​กับ​คำ​พยากรณ์​ที่​มัทธิว​บท 24 ลูกา​บท 21 และ 2 ทิโมธี​บท 3 และ​เหมือน​กับ​ที่​หมอ​สามารถ​วินิจฉัย​โรค​คนไข้​โดย​ดู​จาก​อาการ​ที่​เกี่ยว​ข้อง​กัน เหตุ​การณ์​ต่าง ๆ ใน​โลก​ที่​เกี่ยว​ข้อง​กัน​ซึ่ง​พระ​คัมภีร์​พยากรณ์​ไว้​ก็​ช่วย​ผม​ให้​รู้​ว่า​เรา​อยู่​ใน “สมัย​สุด​ท้าย” จริง ๆ * ผม​รู้สึก​ทึ่ง​ที่​เห็น​คำ​พยากรณ์​ต่าง ๆ เกิด​ขึ้น​จริง​ด้วย​ตา​ของ​ผม​เอง

ผม​มั่น​ใจ​ว่า​ตัว​เอง​กำลัง​เรียน​ความ​จริง ผม​เริ่ม​อธิษฐาน​ถึง​พระ​ยะโฮวา​พระเจ้า และ​เลิก​สูบ​บุหรี่​ด้วย​ทั้ง ๆ ที่​สูบ​อย่าง​หนัก​มา​เป็น​สิบ​ปี ผม​ศึกษา​คัมภีร์​ไบเบิล​ประมาณ​หนึ่ง​ปี​แล้ว​ก็​รับ​บัพติศมา​ใน​วัน​ที่ 27 เมษายน 1986 ซึ่ง​เป็น​การ​บัพติศมา​ อย่าง​ลับ ๆ เพราะ​ตอน​นั้น​งาน​ของ​พยาน​พระ​ยะโฮวา​ถูก​สั่ง​ห้าม​ใน​เยอรมนี​ตะวัน​ออก

เนื่อง​จาก​งาน​ของ​พยาน​ฯ​ถูก​สั่ง​ห้าม เรา​เลย​ต้อง​ประชุม​กัน​เป็น​กลุ่ม​เล็ก ๆ ที่​บ้าน​ส่วน​ตัว​และ​ผม​ก็​รู้​จัก​พี่​น้อง​ร่วม​ความ​เชื่อ​แค่​ไม่​กี่​คน และ​โดย​ไม่​คาด​ฝัน ผม​ได้​รับ​อนุญาต​จาก​เจ้าหน้าที่​ให้​เดิน​ทาง​ไป​เยอรมนี​ตะวัน​ตก​ซึ่ง​ที่​นั่น​งาน​ของ​พยาน​พระ​ยะโฮวา​ไม่​ถูก​สั่ง​ห้าม ตอน​นั้น​เป็น​ครั้ง​แรก​ใน​ชีวิต​ที่​ผม​ได้​เข้า​ร่วม​การ​ประชุม​ใหญ่​ของ​พยาน​ฯ​และ​เห็น​พี่​น้อง​ชาย​หญิง​หลาย​พัน​คน นั่น​เป็น​ประสบการณ์​ที่​พิเศษ​จริง ๆ

หลัง​การ​ทลาย​กำแพง​เบอร์ลิน คำ​สั่ง​ห้าม​งาน​ของ​พยาน​พระ​ยะโฮวา​ก็​ถูก​ยก​เลิก พวก​เรา​สามารถ​นมัสการ​พระ​ยะโฮวา​พระเจ้า​ได้​อย่าง​อิสระ ผม​อยาก​มี​ส่วน​ใน​งาน​ประกาศ​มาก​ขึ้น แต่​ผม​ก็​กลัว​การ​พูด​คุย​กับ​คน​แปลก​หน้า ผม​รู้สึก​ต่ำต้อย​เพราะ​ความ​พิการ​และ​ตอน​เด็ก ๆ ก็​อยู่​แต่​ใน​บ้าน​สำหรับ​คน​พิการ แต่​ใน​ปี 1992 มี​อยู่​เดือน​หนึ่ง​ผม​พยายาม​ประกาศ​ให้​ได้ 60 ชั่วโมง ผม​ทำ​ได้​และ​รู้สึก​มี​ความ​สุข​มาก ผม​เลย​ตัดสิน​ใจ​ทำ​ทุก​เดือน​และ​ทำ​ได้​ประมาณ 3 ปี

ผม​จำ​ข้อ​คัมภีร์​นี้​ไว้​เสมอ​ที่​บอก​ว่า “มี​ใคร​อ่อนแอ​แล้ว​ผม​ไม่​อ่อนแอ​กับ​เขา​ด้วย?” (2 โครินธ์ 11:29) ถึง​ผม​จะ​พิการ​แต่​ก็​ยัง​มี​สมอง​และ​มี​เสียง ผม​จึง​พยายาม​ช่วย​คน​อื่น​เต็ม​ที่ เป็น​เพราะ​ผม​ไม่​มี​แขน​ผม​เลย​เห็น​อก​เห็น​ใจ​คน​ที่​มี​ข้อ​จำกัด ผม​รู้​ดี​ว่า​มัน​รู้สึก​อย่าง​ไร​ที่​อยาก​ทำ​อะไร​แล้ว​ทำ​ไม่​ได้ ผม​พยายาม​ให้​กำลังใจ​คน​ที่​รู้สึก​แบบ​นั้น การ​ทำ​ให้​คน​อื่น​แบบ​นี้​ทำ​ให้​ผม​มี​ความ​สุข​จริง ๆ

แต่​ผม​ยอม​รับ​ว่า​บาง​ครั้ง​ก็​รู้สึก​แย่ ผม​แค่​อยาก​เป็น​คน​ปกติ​ครบ 32 ประการ​เหมือน​คน​อื่น​เขา ผม​ทำ​กิจวัตร​ประจำ​วัน​ได้​เอง แต่​ต้อง​ใช้​เวลา ความ​พยายาม และ​กำลัง​มาก​กว่า​คน​ปกติ​สัก​หน่อย คำ​ขวัญ​ประจำ​วัน​ของ​ผม​คือ “ผม​มี​กำลัง​ทน​ได้​ทุก​สิ่ง​เพราะ​พระองค์​ให้​กำลัง​กับ​ผม” (ฟีลิปปี 4:13) พระ​ยะโฮวา​ให้​กำลัง​ผม​ทุก​วัน​เพื่อ​จะ​ทำ​สิ่ง​ต่าง ๆ ได้​เป็น “ปกติ” ผม​รู้​ว่า​พระ​ยะโฮวา​ช่วย​ผม​เสมอ และ​ผม​ก็​จะ​รับใช้​พระองค์​ตลอด​ไป

พระ​ยะโฮวา​อวยพร​ผม​เรื่อง​ครอบครัว ซึ่ง​เป็น​สิ่ง​ที่​ผม​ขาด​ไป​ตอน​เด็ก ๆ ผม​มี​ภรรยา​ที่​แสน​ดี​ชื่อ​เอล​เก​ซึ่ง​น่า​รัก​และ​ใจ​ดี แล้ว​ผม​ก็​ยัง​มี​พี่​น้อง​ชาย​หญิง​พยาน​พระ​ยะโฮวา​หลาย​ล้าน​คน​ทั่ว​โลก​ที่​เป็น​เหมือน​ครอบครัว​ของ​ผม

คำ​สัญญา​ของ​พระเจ้า​เรื่อง​อุทยาน​ซึ่ง​พระองค์​จะ​สร้าง “ทุก​สิ่ง​ขึ้น​ใหม่” รวม​ทั้ง​แขน​ของ​ผม​ด้วย​ทำ​ให้​ผม​รู้สึก​ว่า​ได้​รับ​การ​ปลอบ​ใจ (วิวรณ์ 21:5) ผม​เข้าใจ​คำ​สัญญา​นี้​ดี​ขึ้น​เมื่อ​ผม​คิด​ถึง​สิ่ง​ที่​พระ​เยซู​เคย​ทำ​ตอน​อยู่​บน​โลก ท่าน​เคย​รักษา​คน​มือ​ลีบ​และ​ถึง​กับ​ต่อ​ใบ​หู​ให้​ผู้​ชาย​ที่​ถูก​ฟัน​หู​ขาด​ด้วย (มัทธิว 12:13; ลูกา 22:50, 51) คำ​สัญญา​ของ​พระ​ยะโฮวา​และ​การ​อัศจรรย์​ของ​พระ​เยซู​ทำ​ให้​ผม​มั่น​ใจ​ว่า​อีก​ไม่​นาน​ผม​จะ​เป็น​คน​ปกติ​ครบ 32 ประการ​อีก​ครั้ง

แต่​สิ่ง​ที่​ถือ​เป็น​พร​ที่​ยิ่ง​ใหญ่​ที่​สุด​คือ​การ​ได้​มา​รู้​จัก​พระ​ยะโฮวา​พระเจ้า พระองค์​เป็น​เหมือน​พ่อ เพื่อน ผู้​ปลอบ​ใจ และ​เป็น​กำลัง​ของ​ผม ผม​รู้สึก​เหมือน​กษัตริย์​ดาวิด​คือ “พระ​ยะโฮวา​เป็น​กำลัง . . . พระองค์​ช่วย​ผม​แล้ว ผม​ดีใจ​จริง ๆ” (สดุดี 28:7) นี่​เป็น​ความ​จริง​ที่​ยิ่ง​ใหญ่​ซึ่ง​ผม​จะ​ยึด​ไว้​ตลอด​ชีวิต ผม​กอด​ความ​จริง​ไว้​ด้วย​แขน​ที่​ด้วน​ทั้ง​สอง​ข้าง