LIMANG siglo na ang nakararaan nang unang matuklasan ng mga Kastila ang rehiyong ito. Tinawag nila itong Costa Rica (Mayamang Baybayin) sa pag-aakalang makakahukay sila ng napakaraming ginto​—isang misyong nabigo. Sa ngayon, kilalá ang Costa Rica, hindi sa ginto, kundi bilang isa sa mga bansang napakayaman sa iba’t ibang uri ng hayop at halaman.

Ang mga taga-Costa Rica ay tinatawag na mga Tico dahil sa kanilang nakagawiang pagdaragdag ng “-ico” sa dulo ng mga salita para tukuyin ang pagiging maliit o kaunti. Halimbawa, sa halip na sabihing “un momento” (sandali lang), sinasabi nilang “un momentico” (kaunting sandali lang). Madalas din nilang sabihing “¡pura vida!” (dalisay na buhay!) para ipakita ang kanilang pagpapahalaga o pagsang-ayon, o para sabihing “kumusta” o “paalam.”

Isa sa mga paboritong putahe ng mga taga-Costa Rica ay ang gallo pinto (ibig sabihin, “batik-batik na tandang”)​—bigas at balatong na niluluto nang hiwalay at  saka igigisa kasama ng ibang rekado. Puwede itong almusal, tanghalian, o hapunan. Ang tradisyonal na inumin naman nila ay café chorreado​—brewed coffee na sinala sa telang nakasabit sa patungan na kadalasang yari sa kahoy.

May mga 450 kongregasyon ng mga Saksi ni Jehova sa Costa Rica. Ginaganap ang mga pulong nila sa 10 wika, kabilang na ang Costa Rican Sign Language at 2 katutubong wika ng Costa Rica​—Bribri at Cabecar.