Nang isilang ako, may sinasakang bukid ang mga magulang ko sa probinsiya ng Galicia, sa hilagang-kanluran ng Espanya. Pang-apat ako sa walong magkakapatid. Masaya ang aming pamilya. Karaniwan na noon sa mga pamilya sa Espanya na magkaroon ng kahit isang anak na papasok sa seminaryo o sa kumbento. Tatlo kami sa pamilya na gumawa nito.

Sumunod ako sa ate ko sa isang kumbento sa Madrid noong 13 anyos ako. Hindi masaya ang buhay sa kumbento. Walang pagkakaibigan doon—puro tuntunin, dasal, at napakaistrikto. Umagang-umaga, magtitipon kami sa kapilya para magbulay-bulay, pero madalas na walang laman ang isip ko. Tapos, kumakanta kami ng relihiyosong mga awit at nagmimisa, lahat sa wikang Latin. Wala akong naiintindihan at pakiramdam ko ang layo-layo sa akin ng Diyos. Lumilipas ang araw nang walang kibuan. Kahit nga magkasalubong kami ng ate ko, ang nasasabi lang namin sa isa’t isa ay “Ave Maria purisima.” Kalahating oras lang kami pinapayagan ng mga madre na makipagkuwentuhan pagkatapos kumain. Napakalayo nito sa masaya naming pamilya! Pakiramdam ko nag-iisa ako at madalas akong umiyak.

Kahit na hindi ko naramdamang malapít ako sa Diyos, tinupad ko ang aking panata. Naging madre ako sa edad na 17. Ang totoo, ginawa ko lang ang inaasahan sa akin. Pero di-nagtagal, nag-alinlangan ako kung kalooban ng Diyos na magmadre ako. Laging sinasabi ng mga madre na ang mga nagdududa ay mapupunta sa impiyerno! Pero hindi maalis-alis ang pag-aalinlangan ko. Alam kong hindi ibinukod ni Jesu-Kristo ang kaniyang sarili; sa halip, naging abala siya sa pagtuturo at pagtulong sa iba. (Mateo 4:23-25) Pag-edad ko ng 20, napag-isip-isip ko na talagang hindi para sa akin ang pagmamadre. Nagulat ako nang sabihin ng madre superyora na kung may pag-aalinlangan ako, mabuti pang umalis na ako agad. Siguro natatakot siyang maimpluwensiyahan ko ang iba. Kaya lumabas ako ng kumbento.

 Pag-uwi ko, naunawaan naman ako ng aking mga magulang. Pero dahil walang trabaho sa amin, pumunta ako sa isang kapatid kong lalaki sa Germany. Miyembro siya ng isang grupong Komunista na puro dayuhang Kastila. Palagay ang loob ko kasama ng mga nakikipaglaban para sa karapatan ng mga manggagawa at sa pagkakapantay-pantay ng kababaihan. Kaya naging Komunista ako at nakapag-asawa ng isang miyembro ng grupo. Iniisip kong may pakinabang ako dahil sa pamamahagi ng babasahin tungkol sa komunismo at pagsali sa mga kilos-protesta.

Pero nang maglaon, muli akong nadismaya. Hindi ginagawa ng mga Komunista ang itinuturo nila. Tumindi pa ang pag-aalinlangan ko noong 1971. Sinunog ng ilang kabataang miyembro ng aming grupo ang Konsulado ng Espanya sa Frankfurt, bilang protesta sa kawalang-katarungan ng diktadura ng Espanya. Para sa akin, mali ang ginawa nila.

Nang isilang ko ang aking panganay, sinabi ko sa mister ko na hindi na ako pupunta sa mga miting ng Komunista. Napakalungkot ko kasi hindi man lang kami dinalaw ng mga dati kong kaibigan. Pinag-isipan ko ang layunin ng buhay. Sulit nga ba ang anumang pagsisikap na mapabuti ang lipunan?

Noong 1976, dalawang Kastilang Saksi ang nagpunta sa amin at nag-alok ng ilang literatura sa Bibliya, na tinanggap ko naman. Pagbalik nila, marami akong itinanong sa kanila tungkol sa pagdurusa, di-pagkakapantay-pantay, at kawalang-katarungan. Nagulat ako dahil ginamit nila ang Bibliya para sagutin ang bawat tanong! Kaya agad kong tinanggap ang pag-aaral sa Bibliya.

Noong una, gusto ko lang madagdagan ang kaalaman ko. Pero nagbago ito nang dumalo kaming mag-asawa sa mga pulong ng mga Saksi ni Jehova sa Kingdom Hall. Nang panahong iyon, dalawa na ang anak namin. Sinusundo kami ng mga Saksi at tinutulungan sa pag-aalaga ng aming mga anak kapag nasa pulong. Naging malapít ang loob ko sa kanila.

Pero nag-aalinlangan pa rin ako sa mga relihiyon. Nagpasiya akong dumalaw sa pamilya ko sa Espanya. Gusto ng tiyuhin kong pari na ihinto ko ang pag-aaral ng Bibliya. Pero tinulungan ako ng mga Saksi roon. Sinagot nila mula sa Bibliya ang mga tanong ko, gaya ng ginawa ng mga Saksi sa Germany. Nagpasiya akong ipagpatuloy ang pag-aaral ko ng Bibliya pagbalik sa Germany. Bagaman tumigil ang asawa ko, nagpatuloy ako at nabautismuhan bilang Saksi ni Jehova noong 1978.

Nagkaroon ng layunin at direksiyon ang buhay ko dahil sa tumpak na kaalaman mula sa Bibliya. Halimbawa, ang 1 Pedro 3:1-4 ay nagpapayo sa asawang babae na ‘magpasakop sa asawang lalaki’ na may “matinding paggalang” at magkaroon ng “mahinahong espiritu, na malaki ang halaga sa paningin ng Diyos.” Nakatulong sa akin ang mga simulaing ito na maging mabuting asawa at ina.

Mga 35 taon na akong Saksi. Maligaya akong naglilingkod sa Diyos kasama ng pambuong-daigdig na kapatiran. Natutuwa akong apat sa aking limang anak ang kasama kong naglilingkod sa Diyos.