“Geleneksel Cehennem öğretisinde, klasik dönem Yunan filozofları arasında en çok Platon’un etkisi görülür” (Histoire des enfers, Georges Minois, 50. sayfa).

“Belli bir Yunan felsefesi eğitimi almış Hıristiyanlar, MS 2. yüzyılın ortalarından itibaren . . . . inançlarını bu felsefenin terimleriyle ifade etme gereği duymaya başladılar. Onlara en iyi uyan felsefe Platonculuktu [Platon’un öğretileriydi]” (The New Encyclopædia Britannica [1988], 25. Cilt, 890. sayfa).

“Kilisenin öğretisi cehennemin var olduğunu ve de sonsuz olduğunu doğrular. Ölümcül günah işleyip tövbe etmeyenlerin ruhları ölümden hemen sonra cehenneme gider, orada cehennem azabı, yani ‘ebedi ateş’ cezası çekerler. Cehenneme atılan insanın çektiği asıl ceza, sonsuza dek Tanrı’dan uzak kalmaktır” (Katolik Kilisesinin Kateşizmi, 1984 baskısı, 270. sayfa).

“Yaşayanlar öleceklerinin farkındadır; ölüler ise hiçbir şeyin farkında değildir, . . . . çünkü gideceğin ölüler diyarında iş, tasarı, bilgi ve hikmet yoktur” (Vaiz 9:5, 10).

Bu ayet ölülerin durumu hakkında ne gösterir? Onlar hatalarının bedelini ödemek için ölüler diyarında acı mı çekiyor? Hayır, çünkü ölüler “hiçbir şeyin farkında değildir.” Bu nedenle, geçmişte yaşamış imanlı bir adam olan Eyüp ciddi hastalığı yüzünden feci acılar çekerken Tanrı’ya “Keşke beni ölüler diyarında gizlesen” diye yakardı (Eyüp 14:13). Eğer ölüler diyarı ebedi azap çekilen bir yer olsaydı onun bu yakarışının bir anlamı olur muydu? Kutsal Kitapta ölüler diyarı, hiçbir faaliyetin olmadığı, insanlığın ortak mezarı anlamında kullanılır.

Bu açıklama daha mantıklı ve Kutsal Kitaba daha uygun değil mi? Ne kadar korkunç olursa olsun hangi suç, sevgi dolu Tanrı’nın bir insana sonsuza dek işkence etmesine neden olabilir ki? (1. Yuhanna 4:8). Peki cehennem öğretisi bir yanılgıysa, ölen tüm iyi insanların göğe gitmesi hakkında ne denebilir?

Kutsal Kitaptaki şu ayetlere bakın: Mezmur 146:3, 4; Elçiler 2:25-27; Romalılar 6:7, 23.