Arnavutluk’un başkenti Tiran’da, yoksul bir ailenin çocuğu olarak dünyaya geldim. Babam dürüst bir adamdı ve ihtiyaçlarımızı karşılamak için uzun saatler çalışırdı. Buna rağmen çok zor geçiniyorduk. Çocuk olsam da ne kadar yoksul olduğumuzun farkındaydım ve bu beni çok üzüyordu. Çocukluğumun büyük bir kısmında ayakkabım olmamıştı, yeterince yiyeceğimiz bile yoktu.

 Çok küçük yaşta hırsızlık yapmaya başladım. Aileme destek olduğum için çocuk aklımla doğru bir şey yaptığımı sanıyordum. Bir süre sonra yakalandım. 1988’de 14 yaşındayken ıslahevine gönderildim. Orada kaldığım iki yılda kaynakçılık mesleğini öğrendim. Oradan ayrıldığımda isteğim dürüst bir yaşam sürmekti ama iş bulamadım. Arnavutluk’ta siyasi karışıklık olduğu için birçok insan işsizdi. En sonunda pes edip eski arkadaşlarımla görüşmeye ve tekrar hırsızlık yapmaya başladım. Bunun sonucunda hem arkadaşlarım hem de ben tutuklandık ve üç yıl hapse mahkûm edildik.

 Hapisten salıverildikten sonra suç kariyerime devam ettim. Arnavutluk’un ekonomisi çökmüştü bu yüzden ülke kaos halindeydi. O karışık zamanlarda yasadışı faaliyetlerde bulunarak çok fazla para kazandım. Yaptığımız bir silahlı çatışmadan sonra iki arkadaşım tutuklandı. Uzun süreli bir hapis cezası almamak için ülkeden kaçtım. Bu arada evlenmiştim ve eşim Julinda’yla bir bebeğimiz vardı.

 İngiltere’ye yerleştik. Karım ve oğlumla yeni bir hayata başlamayı çok istiyordum. Ancak alışkanlıklarım derinlere kök salmış gibiydi. Kısa bir süre sonra suç hayatına tekrar döndüm. Bu sefer uyuşturucu ticareti yapmaya başladım; elimin altından çok yüksek miktarda paralar geçiyordu.

 Karım Julinda uyuşturucu ticareti yapmamla ilgili ne düşünüyordu? Size o anlatsın: “Arnavutluk’ta yoksulluktan kurtulmanın hayaliyle büyüdüm. Daha iyi bir hayata sahip olabilmek için her şeyi yapmaya hazırdım. Paranın hayatımızı değiştireceğini düşünüyordum. Bu yüzden Artan’ın yalan söylemesini, hırsızlık ve uyuşturucu satıcılığı yapmasını, kısacası eve para getirmek için yaptığı her şeyi tam anlamıyla destekliyordum.”

 2002 yılında maddi şeylerle ilgili yaptığımız planlar ve hayaller birden suya düştü. Büyük miktarda uyuşturucuyla yakalandım ve tekrar hapse atıldım.

 Ben daha farkına varmadan Kutsal Kitap yaşamımı etkilemeye başladı. 2000 yılında Julinda Yehova’nın Şahitleriyle tanışmış ve onlarla Kutsal Kitabı incelemeye başlamıştı. Kutsal Kitabı incelemek benim çok ilgimi çekmiyordu çünkü bana sıkıcı geliyordu. Ama Julinda çok seviyordu. Şöyle anlatıyor: “Dindar bir aileden geldiğim için Kutsal Kitabı çok seviyor ve saygı duyuyordum. Bu kitapta öğretilen şeyleri bilmeyi hep çok istemiştim. Bu nedenle Yehova’nın Şahitleriyle inceleme yapmak çok hoşuma gidiyordu. Kutsal Kitaptaki öğretilerin birçoğu bana çok mantıklı geldi. Öğrendiklerim hayatımda bazı değişiklikler yapmama yardım etti. Yine de parayla ilgili görüşüm neredeyse hiç değişmemişti, ta ki Artan tutuklanana kadar. Bu benim için bir dönüm noktası oldu. Kutsal Kitabın parayla ilgili söylediklerinin ne kadar doğru olduğunu fark ettim. Yıllarca çaresizce paranın peşinden koşmuştuk ama bu bizi mutlu etmemişti. Sonunda anladım ki Tanrı’nın tüm standartlarına uymam gerekiyordu.”

 2004’te hapisten salıverildim ve kısa bir süre sonra uyuşturucu ticaretine dönmeye çalıştım. Ancak Julinda’nın düşünceleri değişmişti ve bana söylediği bir şey beni çok düşündürdü. Şöyle dedi: “Artık para istemiyorum. Kocamı, çocuklarımın babasını yanımızda istiyorum.” Bu sözler beni derinden sarstı. Haklıydı. Yıllarca ailemden uzakta kalmıştım. Ayrıca dürüst olmayan yollarla paranın peşinden koştuğum için yaşadığım onca sıkıntıyı düşündüm. Bu yüzden ben de değişmeye, eski arkadaşlarımla bağımı koparmaya karar verdim.

 Karım ve iki oğlumla birlikte Yehova’nın Şahitlerinin ibadetine katılmak benim için dönüm noktası oldu. Orada tanıştığım samimi, sevgi dolu insanlardan çok etkilendim. Sonunda ben de Kutsal Kitabı incelemeye başladım.

 Kutsal Kitaptan şunu öğrendim: “Her türlü zararlı şeyin bir kökü de para sevgisidir. Bazıları bu sevdaya kapılarak . . . . büyük acılarla kendilerini yaraladılar” (1. Timoteos 6:9, 10). Bu sözlerin ne kadar doğru olduğunu kendi yaşamımda görmüştüm. Geçmişte yaptığım hatalar nedeniyle çok pişmandım; çünkü hem kendim için hem de ailem için büyük acılara yol açmıştım (Galatyalılar 6:7). Yehova’nın ve İsa Mesih’in bizi ne kadar sevdiğini öğrenince kişiliğimi değiştirmeye başladım. Kutsal Kitap bana kendim hakkında daha az, başkaları hakkında daha çok düşünmeyi öğretti. Bunun sonucunda ailemle daha çok vakit geçirmeye başladım.

 Kutsal Kitapta yer alan şu öğüdü uygulamaktan çok yarar gördüm: “Elinizdekilerle yetinerek para sevgisinden uzak bir yaşam sürün” (İbraniler 13:5). Artık huzurluyum ve rahat bir vicdanım var. Daha önce hiç tatmadığım bir sevinç tadıyorum. Evliliğim artık daha güçlü ve ailece birbirimize daha yakınız.

 Eskiden, çok paramız olursa mutluluğu bulacağımızı düşünüyordum. Ama şunu açıkça gördüm ki para sevgisi ve işlediğim suçlar acıdan başka bir şey getirmedi. Zengin değiliz, ama çok daha önemli bir şeye sahibiz; bu da Yehova Tanrı’yla olan dostluğumuz. Ailece O’na ibadet etmek bize çok büyük bir mutluluk veriyor.