«Фикирләширдим ки, өз һәмдәмими тапмышам. Бүтүн өмрүмү онунла кечирмәјә һазыр идим. Амма ҝөрүшәндән ҹәми ики ај сонра мүнасибәтләримизә сон гојмалы олдум. Инана билмирдим ки, белә ҝөзәл башланғыҹ бу гәдәр тез сона чата биләр» (Анна *).

«Мәнә елә ҝәлирди ки, о, икинҹи “мән” иди. Хәјалән артыг онунла евли идим. Вахт кечдикҹә ҝөрдүм ки, биз тамамилә фәргли инсанларыг. Нә гәдәр бөјүк сәһвә јол вердијими дәрк етдим вә ондан ајрылдым» (Елан).

Бу һиссләр сәнә танышдыр? О заман бу мәгалә сәнә олуб-кечәнләри ҝөтүр-гој едиб һиссләринлә мүбаризә апармаға көмәк едәҹәк.

Мүнасибәтләри дајандыран тәрәф сән олсан да, ајрылыг әзабы сәндән дә јан кечмир. Алты ај ҝөрүшәндән сонра севҝилисиндән ајрылан Сара адлы бир гыз бөлүшүр: «Өзүмү чох пис һисс едирдим. Бир вахтлар һәјатымы вә ҝәләҹәјими онунла ҝөрүрдүм адам артыг мәним һәјатымда јох иди. Һәмин вахтлар мән бизим үчүн хүсуси олан маһнылары ешидәндә бирҝә кечирдијимиз ҝүнләри хатырлајырдым. Бирликдә олдуғумуз јерләрдә оланда онун јохлуғуну һисс едирдим. Дүздүр, мүнасибәтләримизә өзүм сон гојмушдум, амма јенә дә әзаб чәкирдим».

Ајрылыг ағрылы олса да, бәзән фајдалыдыр. Елан дејир: «Дүздүр, һеч кимин гәлбини гырмаг истәмирсән, диҝәр тәрәфдән дә анлајырсан ки, бу уғурсуз мүнасибәтләр давам етсә, әввәл-ахыр һәр икиниз әзаб чәкәҹәксиниз». Сара да бу фикирлә разыдыр: «Дүшүнүрәм ки, бир инсанла ҝөрүшән заман хошбәхт дејилсәнсә, чох еһтимал ки, аилә гурандан сонра да хошбәхт олмајаҹагсан. Буна ҝөрә ән јахшысы ајрылмагдыр».

Ајрылыг уғурсузлуғун ҝөстәриҹиси дејил. Оғланла гызын ҝөрүшмәси мүтләг дејил ки, никаһла нәтиҹәләнсин, ҝөрүшәркән мәгсәд дүзҝүн гәрар вермәк олмалыдыр. Әҝәр сәндә вә ја ҝөрүшдүјүн адамда мүнасибәтләринизлә бағлы шүбһә варса, бу заман дүзҝүн гәрар ајрылмаг оларды. Ишдир ајрылмалы олсаныз, дүшүнмә ки, мүнасибәтләриниз уғурсуз олубса, демәли, сән дә уғурсузсан. Чалыш ирәли ҝедәсән! Бәс неҹә?

Әзаб чәкдијини данма. «Мән ән јахын достуму итирдим», — дејә јухарыда ады чәкилән Елан етираф едир. Сәнә чох јахын олан бир адамла ајрыландан сонра бир мүддәт мәјуслуг кечирмәјин нормалдыр. «Мүнасибәтләри дајандырмағын ән дүзҝүн гәрар олдуғуну билсән дә, истәр-истәмәз әзаб чәкәҹәксән», — дејә Адәм бөлүшүр. Ола билсин, сән дә Давуд пејғәмбәрин кечирдији һиссләри кечирирсән. О, әзаблы вахтларында белә сөзләр јазмышды: «Јатағым бүтүн ҝеҹәни ағламагдан јамјаш олуб» (Зәбур 6:6). Бәзән әзабдан гуртулмағын ән јахшы јолу ондан гачмаг јох, ону јашамагдыр. Кечирдијин һиссләрин нормал олдуғуну гәбул етмәк сағалмаг үчүн илк аддым ола биләр. (Мүгәддәс Китаб принсипи: Зәбур 4:4.)

Сәни севән инсанларын әһатәсиндә ол. Дүздүр, бу, елә дә асан дејил. «Әввәл-әввәл һеч кими ҝөрмәк истәмирдим. Өзүмә ҝәлмәк, баш верәнләр һагда дүшүнүб-дашынмаг үчүн мәнә вахт лазым иди», — дејә јухарыда ады чәкилән Анна етираф едир. Амма бир мүддәт сонра Анна она ајаға галхмаға көмәк едән достларла вахт кечирмәјин хејрини ҝөрдү. О дејир: «Инди әһвалым даһа јахшыдыр вә ајрылыг мәнә әввәлки кими ағры вермир». (Мүгәддәс Китаб принсипи: Мәсәлләр 17:17.)

Башына ҝәләнләрдән ибрәт ҝөтүр. Өзүндән соруш: «Јашадыгларым нәләрин үзәриндә ишләмәли олдуғуму ҝөстәрди? Ҝәлән дәфә киминләсә мүнасибәт гураркән нәји башга ҹүр едәҹәјәм?» Марсија адлы бир гыз дејир: «Бир мүддәт сонра мән олуб-кечәнләри даһа јахшы тәһлил едә билдим. Амма вәзијјәтә сағлам бахмаг үчүн мәнә өнҹә һиссләрими бир гыраға гојмаг лазым ҝәлди». Јухарыда ады чәкилән Адәм дә ејни фикирдәдир. О дејир: «Ајрыландан бир ил сонра анҹаг өзүмә ҝәлдим. Башыма ҝәләнләрдән ибрәт ҝөтүрмәк үчүн исә даһа чох вахт лазым олду. Өзүм, әкс ҹинс вә мүнасибәтләр һагда чох шеј өјрәндим. Инди ајрылыг мәнә әввәлки кими әзаб вермир».

Нараһатчылыгларын барәдә дуа ет. Мүгәддәс Китабда јазылыб ки, Аллаһ «гәлбисыныглара шәфа верир, сызылдајан јараларыны сарыјыр» (Зәбур 147:3). Аллаһ арадүзәлдән дејил, севҝилимизлә ајрыланда да Ону ҝүнаһландыра билмәрик. Аллаһ сәнин хејрини дүшүнүр. Дуада үрәјини Она бошалт. (Мүгәддәс Китаб принсипи: 1 Бутрус 5:7.)