ΣΤΙΣ 14 Απριλίου 1989, ενώ διεξήγα τη συνάθροιση στην πόλη Μαουμέρε στο νησί Φλόρες, κυβερνητικοί αξιωματούχοι όρμησαν μέσα στο σπίτι και συνέλαβαν εμένα και άλλα τρία άτομα.

Οι δεσμοφύλακες στην τοπική φυλακή προσπάθησαν να μας αναγκάσουν να χαιρετήσουμε τη σημαία. Όταν αρνηθήκαμε, μας χτύπησαν, μας κλότσησαν και μας έβαλαν να στεκόμαστε πέντε μέρες κάτω από τον καυτό ήλιο. Τη νύχτα, τρέμαμε πάνω στο σκληρό τσιμεντένιο πάτωμα των μικροσκοπικών κελιών μας, βρόμικοι και εξαντλημένοι, με τις πληγές μας να πονούν. Ο διευθυντής της φυλακής μάς πίεζε επανειλημμένα να συμβιβαστούμε, αλλά εμείς του είπαμε: «Μέχρι να πεθάνουμε, δεν πρόκειται να χαιρετήσουμε τη σημαία». Όπως αμέτρητοι Χριστιανοί στο παρελθόν, έτσι και εμείς θεωρούσαμε προνόμιό μας το να “υποφέρουμε για χάρη της δικαιοσύνης”.—1 Πέτρ. 3:14.