Σχετικά με την εκτέλεση του Ιησού και δύο εγκληματιών στο ξύλο του βασανισμού, το Ευαγγέλιο του Ιωάννη αναφέρει: «Οι Ιουδαίοι . . . ζήτησαν από τον Πιλάτο να βάλει να σπάσουν τα πόδια τους και να πάρουν τα σώματα».​—Ιωάννης 19:31.

Ο Ιουδαϊκός νόμος δήλωνε ότι το σώμα ενός εγκληματία που κρεμόταν σε ξύλο μετά την εκτέλεση “δεν έπρεπε να μείνει όλη τη νύχτα πάνω στο ξύλο”. (Δευτερονόμιο 21:22, 23) Προφανώς, οι Ιουδαίοι εφάρμοζαν τον ίδιο κανόνα σε όσους εκτελούνταν σε ξύλο από τους Ρωμαίους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, αν τους έσπαγαν τα πόδια, θα πέθαιναν πιο γρήγορα και θα μπορούσαν να τους θάψουν προτού αρχίσει το Σάββατο με τη δύση του ήλιου.

Σε πολλές τέτοιες εκτελέσεις, κάρφωναν τον κατάδικο σε ξύλο με καρφιά που διατρυπούσαν τα χέρια και τα πόδια του. Όταν σήκωναν όρθιο το ξύλο, ο κατάδικος ένιωθε αφόρητους πόνους, καθώς όλο του το βάρος κρεμόταν από εκείνα τα καρφιά. Για να αναπνέει, έπρεπε να ανασηκώνεται στηριζόμενος στο καρφί, ή στα καρφιά, που είχε στα πόδια του. Ωστόσο, αν του έσπαγαν τα κόκαλα των ποδιών, κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο. Ο θάνατος από ασφυξία, αν όχι από σοκ, ήταν θέμα χρόνου.

Η σφεντόνα ήταν το όπλο με το οποίο σκότωσε ο Δαβίδ το γίγαντα Γολιάθ. Προφανώς, έμαθε να το χρησιμοποιεί τα χρόνια που έζησε ως νεαρός ποιμένας.​—1 Σαμουήλ 17:40-50.

Η σφεντόνα απεικονίζεται τόσο στα αιγυπτιακά όσο και στα ασσυριακά έργα τέχνης των Βιβλικών χρόνων. Το όπλο αποτελούνταν από μια δερμάτινη ή υφασμάτινη θήκη ενωμένη με δύο λουριά ή κορδόνια. Ο σφενδονιστής έβαζε εκεί μέσα μια ομαλή ή στρογγυλή πέτρα με διάμετρο πέντε ως εφτάμισι εκατοστά και βάρος περίπου 250 γραμμάρια. Μετά στριφογύριζε τη σφεντόνα πάνω από το κεφάλι του και άφηνε το ένα κορδόνι, εκτοξεύοντας την πέτρα με μεγάλη ορμή και ευστοχία.

Ανασκαφές στη Μέση Ανατολή έχουν φέρει στο φως πολλές πέτρες για σφεντόνες από αρχαίους πολέμους. Οι επιδέξιοι πολεμιστές ίσως εκσφενδόνιζαν πέτρες με ταχύτητα 160 ως 240 χιλιόμετρα την ώρα. Οι μελετητές διαφωνούν για το αν η σφεντόνα είχε την ίδια εμβέλεια με το τόξο, αλλά σίγουρα ήταν εξίσου θανατηφόρα.​—Κριτές 20:16.