गीत १२९
शेवटपर्यंत धीर धरू
१. सो-सा-वी क-शी,
ये-ता-त जे-व्हा सं-क-टे?
ये-शू-सा-र-खी,
ठे-वू न-जर स-दा पु-ढे.
या-हा-च्या श-ब्दां-वर,
के-ले म-नन त्या-ने.
(कोरस)c
ना धीर सो-डू क-धी-ही,
वि-श्वास का-यम रा-खू.
या-हा-च्या प्रे-मळ छा-येत,
रा-हून शे-वट-प-र्यं-त धीर ध-रू.
२. आ-ली जी-व-नात,
दुः-खा-ची वा-द-ळे ज-री,
आ-स-वे पु-सून,
ठे-वू न-जर आ-शे-व-री.
जग न-वे पा-ह-ण्या,
आ-हो आ-तुर आ-म्ही.
(कोरस)
ना धीर सो-डू क-धी-ही,
वि-श्वास का-यम रा-खू.
या-हा-च्या प्रे-मळ छा-येत,
रा-हून शे-वट-प-र्यं-त धीर ध-रू.
३. ना हिं-मत ह-रू,
ना भी-ती-ने मा-घार घे-ऊ.
दिन य-हो-वा-चा,
ये-ई-तो-वर से-वेत झ-टू.
ना दिन तो दूर आ-ता,
त्या-ची वा-ट पा-हू.
(कोरस)
ना धीर सो-डू क-धी-ही,
वि-श्वास का-यम रा-खू.
या-हा-च्या प्रे-मळ छा-येत,
रा-हून शे-वट-प-र्यं-त धीर ध-रू.
(प्रे. कार्यं २०:१९, २०; याको. १:१२; १ पेत्र ४:१२-१४ ही वचनंसुद्धा पाहा.)
