„De verering van de moeder van God kwam pas goed op gang toen (...) de heidense massa’s de kerk binnenstroomden. (...) Hun vroomheid en geloofsbeleving was duizenden jaren lang door de cultus van de ’grote moeder’-godin en de ’goddelijke maagd’ gevormd” (The New Encyclopædia Britannica [1988], Deel 16, blz. 326, 327).

„U zult zwanger worden en een zoon baren, die u de naam Jezus moet geven. Hij zal een groot man zijn, en Zoon van de Allerhoogste worden genoemd. (...) Daarom zal het kind heilig genoemd worden, Zoon van God” (Lukas 1:31-35, Willibrordvertaling; wij cursiveren).

Die Bijbelpassage zegt duidelijk dat Maria de moeder was van de „Zoon van God”, niet van God zelf. Hoe kon ze ooit degene die ’de hemel der hemelen niet kan bevatten’, in haar schoot gedragen hebben? (1 Koningen 8:27) Daar heeft ze nooit aanspraak op gemaakt. Het is de leer van de Drie-eenheid die verwarring heeft gezaaid over de identiteit van Maria. Door haar tot Theotokos (een Grieks woord dat „God-barende” betekent) te verklaren, heeft het Concilie van Efeze in 431 de weg bereid voor de Mariaverering. De stad Efeze, waar dit kerkconcilie werd gehouden, was eeuwenlang het centrum geweest van afgodische aanbidding ter ere van de vruchtbaarheidsgodin Artemis.

Zo kwam het dat veel aspecten van de aanbidding van het beeld van Artemis dat ’uit de hemel was gevallen’ — onder andere processies — deel gingen uitmaken van de Mariaverering (Handelingen 19:35). Nog een gewoonte die de christelijke leer binnensloop, was het gebruik van beeltenissen, zowel van Maria als van anderen, bij de aanbidding.

Vergelijk deze Bijbelverzen: Mattheüs 13:53-56; Markus 3:31-35; Lukas 11:27, 28