Biblia — Księga dokładnych proroctw (część 4)
W Biblii przepowiedziano cierpienia i śmierć Chrystusa
W ośmioczęściowym cyklu omawiamy niezwykłą cechę Biblii — zawarte w niej proroctwa. Artykuły te pomogą znaleźć odpowiedzi na następujące pytania: Czy proroctwa biblijne to po prostu dzieło genialnych ludzkich umysłów? Czy raczej noszą znamiona Boskiego natchnienia? Na co wskazują dowody?
KIEDY 2000 lat temu Jezus Chrystus był na ziemi, zdawał sobie sprawę, że z rąk wrogów poniesie okrutną śmierć. Skąd o tym wiedział? Dobrze znał dotyczące go proroctwa Pism Hebrajskich, zwanych też Starym Testamentem. Wiele z nich utrwalił prorok Izajasz ponad 700 lat przed narodzeniem Jezusa. Skąd można mieć pewność, że te słowa rzeczywiście zostały napisane z wyprzedzeniem?
W roku 1947 pewien beduiński pasterz natknął się na zwoje ukryte w jaskini Kumran (Qumran) na północno-zachodnim brzegu Morza Martwego (rejon Zachodniego Brzegu Jordanu). Manuskrypty te wraz z innymi, znalezionymi w pobliskich jaskiniach, stały się znane jako Zwoje znad Morza Martwego. Zawierają one odpis całej Księgi Izajasza *, datowany na II wiek przed narodzinami Jezusa. Tak więc to, co pisał Izajasz, istotnie było proroctwem. A co przepowiedział on w związku z cierpieniami i śmiercią Chrystusa, czyli Mesjasza? * Rozważmy dwa z tych proroctw.
Zapowiedź cierpień Chrystusa
Proroctwo 1: „Nadstawiłem plecy bijącym” (Izajasza 50:6) *.
Spełnienie: W 33 roku n.e. żydowscy wrogowie Jezusa zabrali go na przesłuchanie do rzymskiego namiestnika Poncjusza Piłata. Widząc, że Jezus jest niewinny, Piłat próbował go uwolnić. Ponieważ jednak Żydzi nie ustępowali i krzykiem domagali się stracenia Jezusa, namiestnik „wydał wyrok, by zaspokoić ich żądanie”, i tym samym skazał go na śmierć (Łukasza 23:13-24). Wcześniej „wziął Jezusa i go ubiczował”, czyli kazał dotkliwie wychłostać (Jana 19:1). Zgodnie z proroctwem Izajasza Jezus ‛nadstawił plecy bijącym’.
Co mówi historia?
● Historia potwierdza, że przed egzekucją Rzymianie zazwyczaj wymierzali skazańcom chłostę. Według pewnej książki „posługiwano się biczem ze skórzanych pasków, do których przywiązywano ostre kawałki ołowiu lub innego metalu. Skazańca (...) biczowano po gołych plecach (...) aż do rozerwania skóry i powstania głębokich ran. Nieraz kończyło się to śmiercią” (Henry Halley, Halley’s Bible Handbook). Jezus przetrwał jednak ten początek męki.
Zapowiedź śmierci Chrystusa
Proroctwo 2: „Wylał na śmierć swą duszę” (Izajasza 53:12) *. Psalm 22:16, 17 podaje kolejne szczegóły: „Obiegła mnie zgraja złoczyńców. Przebili moje ręce i nogi” („Edycja Świętego Pawła”).
Spełnienie: W Ewangelii według Marka 15:15 powiedziano o Piłacie: „Jezusa kazał ubiczować, po czym wydał go, aby zawisł na palu”. Chrystus poniósł okrutną śmierć, mając ręce i nogi przygwożdżone do pala (Jana 20:25). Kilka godzin później „donośnie krzyknął i wydał ostatnie tchnienie” (Marka 15:37).
Co mówi historia?
● Źródła świeckie niewiele wyjawiają na temat śmierci Jezusa, ale poważany rzymski historyk Tacyt (urodzony około 55 roku n.e.) napisał: „Początek tej nazwie [chrześcijanie] dał Chrystus, który za panowania Tyberiusza skazany został na śmierć przez prokuratora Poncjusza Pilatusa” (Roczniki, tłum. S. Hammer, t. I, księga XV, 44) *. Słowa Tacyta w pełni harmonizują ze sprawozdaniami ewangelicznymi, które również wymieniają Tyberiusza Cezara, Poncjusza Piłata i innych przedstawicieli władzy (Łukasza 3:1; 23:1-33; Jana 19:1-24).
Ponadto historia potwierdza rzymski zwyczaj uśmiercania na palu niewolników oraz pogardzanych przestępców. Rzymianie przywiązywali ich albo przybijali gwoździami. W cytowanej już książce Henry’ego Halleya czytamy: „Skazańcowi przebijano gwoździami dłonie i stopy i zostawiano go wiszącego, by konał, cierpiąc (...) nieznośne pragnienie i rozdzierający ból”.
Jak nadmieniono na początku, Jezus wiedział, że czeka go męczeńska śmierć. Gdy przybliżał się kres jego życia, swym lojalnym naśladowcom odważnie powiedział: „Udajemy się do Jerozolimy i Syn Człowieczy zostanie wydany naczelnym kapłanom oraz uczonym w piśmie, i skażą go na śmierć, i wydadzą go ludziom z narodów na wyśmianie i ubiczowanie, i zawieszenie na palu” (Mateusza 20:18, 19). Ale dlaczego Jezus musiał umrzeć? Odpowiedź na to pytanie dotyczy każdego z nas i jest najlepszą wieścią, jaką możemy usłyszeć!
‛Miażdżony za nasze przewinienia’
Jako ludzie niedoskonali, często dopuszczamy się czegoś złego. Biblia nazywa to grzechem. Można go przyrównać do piasku, który przedostał się do silnika. Zakłóca jego pracę i stopniowo doprowadza do takiego uszkodzenia, że silnik staje. Podobne są następstwa grzechu — powoduje on, że starzejemy się, chorujemy i umieramy. W Liście do Rzymian 6:23 wyjaśniono: „Zapłatą, którą płaci grzech, jest śmierć”. Z tej tragicznej sytuacji możemy jednak zostać wybawieni dzięki śmierci Chrystusa. W jaki sposób? Według innego niezwykłego proroctwa z Księgi Izajasza Chrystus miał umrzeć „za nasz występek” i być ‛miażdżony za nasze przewinienia’, a „dzięki jego ranom zgotowano nam uzdrowienie” (Izajasza 53:5) *.
To proroctwo Izajasza kojarzy się ze słowami Jezusa zanotowanymi w Ewangelii według Jana 3:16: „Bóg tak bardzo umiłował świat, że dał swego jednorodzonego Syna, aby nikt, kto w niego wierzy, nie został zgładzony, lecz miał życie wieczne”.
A jak wzmocnić wiarę w Jezusa? Nabywając o nim wiedzy. On sam powiedział w modlitwie: „To znaczy życie wieczne: ich poznawanie ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz tego, któregoś posłał, Jezusa Chrystusa” (Jana 17:3). Tę cenną wiedzę można znaleźć w Biblii (2 Tymoteusza 3:16).
Oczywiście Jezus chce, aby życia wiecznego mogło dostąpić jak najwięcej ludzi. Dlatego krótko przed śmiercią zapowiedział coś niezwykłego: „Ta dobra nowina o królestwie [rządzie Bożym, który udostępni dobrodziejstwa Chrystusowej ofiary okupu] będzie głoszona po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo wszystkim narodom” (Mateusza 24:14). Jak zobaczymy w następnych dwóch artykułach z tego cyklu, proroctwo to okazało się niezwykle dokładne.
[Przypisy]
^ ak. 5 Tylko zwój z Księgą Izajasza zachował się w całości. Pozostałe są fragmentaryczne.
^ ak. 5 Inne proroctwa pomagające ustalić tożsamość Mesjasza zostały omówione w Przebudźcie się! z lipca 2012 roku.
^ ak. 7 Z kontekstu wynika, że proroctwo to odnosi się do Chrystusa. Na przykład w wersecie 8 czytamy: „Blisko jest Ten [Bóg], który uznaje mnie [Jezusa Chrystusa] za prawego”. Na ziemi tylko Jezus był uznany przez Boga za całkowicie prawego, czyli bezgrzesznego (Rzymian 3:23; 1 Piotra 2:21, 22).
^ ak. 12 Wiele proroczych informacji o Mesjaszu zawiera Księga Izajasza 52:13 do 53:12. Na przykład w rozdziale 53, wersecie 7, czytamy: „Prowadzono go jak owcę na rzeź; (...) on też nie otwierał swych ust”. W wersecie 10 dodano, że swoją duszę dał „jako dar ofiarny za przewinienie”.
^ ak. 15 O Chrystusie wspominają także inni starożytni kronikarze. Należą do nich: znany rzymski historyk Swetoniusz (I wiek n.e.), namiestnik Bitynii Pliniusz Młodszy (początek II wieku) i żydowski historyk Józef Flawiusz (I wiek), który pisał o „Jakubie, bracie Jezusa zwanego Chrystusem”.
^ ak. 19 Jezus „grzechu nie popełnił”, więc nie utracił prawa do życia (1 Piotra 2:22). A jednak oddał swoje życie za nas — zapłacił nim za nasze grzechy i w ten sposób wykupił nas od śmierci. Dlatego ofiarną śmierć Jezusa słusznie nazywa się „okupem” (Mateusza 20:28). Bardziej szczegółowe informacje na ten temat można znaleźć w książce Czego naprawdę uczy Biblia?, dostępnej w serwisie www.ps8318.com.
[Ramka i ilustracja na stronie 20]
OFIARNA ŚMIERĆ CHRYSTUSA ZAPOWIEDZIANA
Prawo Boże dane narodowi izraelskiemu zawierało przepisy stanowiące zapowiedź tego, co miał uczynić Mesjasz. Na przykład gdy Izraelita zgrzeszył, czyli dopuścił się nieposłuszeństwa wobec Boga, musiał złożyć na ofiarę zdrowe zwierzę (Kapłańska 17:11; 22:21). Ale czy zwierzęta ofiarne mogły stanowić rzeczywiste przebłaganie za grzech? Nie, nie mogły (Hebrajczyków 10:4). Wyobrażały natomiast ofiarę mającą zakryć grzechy — ofiarę „Baranka Bożego, który usuwa grzech świata” (Jana 1:29; Hebrajczyków 10:1, 5-10). Każdy, kto okazuje wiarę w tego symbolicznego Baranka, Jezusa Chrystusa, ma drogocenną nadzieję na życie wieczne (Jana 6:40).
