1. (a) Streść przypowieść o pszenicy i chwastach. (b) Jak Jezus ją objaśnił?

JEDNA z przypowieści Jezusa dotyczących Królestwa mówi o rolniku, który sieje wyborne ziarno pszenicy, oraz o wrogu, który między tę pszenicę zasiewa chwasty. Chociaż chwasty rozpleniają się wśród pszenicy, gospodarz przykazuje niewolnikom: „Pozwólcie obu rosnąć razem aż do żniwa”. W okresie żniwa chwasty zostają zniszczone, a pszenica zebrana. Jezus podał też wyjaśnienie tej przypowieści (odczytaj Mateusza 13:24-30, 37-43). Czego się z niej dowiadujemy? (Zobacz diagram „Pszenica i chwasty”).

2. (a) Co ilustrują wydarzenia rozgrywające się na polu rolnika? (b) Na którym elemencie przypowieści się skupimy?

² Wydarzenia na polu rolnika ilustrują, jak i kiedy Jezus miał zebrać spośród ludzkości całą klasę pszenicy — namaszczonych chrześcijan, którzy będą panować z nim w jego Królestwie. Siew rozpoczął się w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. Zbiór będzie ukończony, gdy pomazańcy żyjący jeszcze u schyłku tego systemu rzeczy otrzymają ostateczne opieczętowanie, a później zostaną zabrani do nieba (Mat. 24:31; Obj. 7:1-4). Tak jak punkt widokowy znajdujący się na wzgórzu umożliwia obejrzenie panoramy danego miejsca, tak wspomniana przypowieść daje nam panoramiczny wgląd w rozwój wydarzeń rozgrywających się na przestrzeni około 2000 lat. Co widzimy z naszego „punktu widokowego”, jeśli chodzi o wydarzenia związane z Królestwem? Przypowieść ta mówi o okresie siewu, wzrostu i żniwa. Nasz artykuł skupi się na okresie żniwa *.

3. (a) Do czego doszło po I wieku n.e.? (b) Jakie pytanie postawiono zgodnie z Mateusza 13:28 i kto je zadał? (Zobacz też przypis).

³ ‛Chwasty ukazały się’ na początku II wieku n.e., kiedy na symbolicznym polu świata zaczęli być  widoczni rzekomi chrześcijanie (Mat. 13:26). W IV wieku było ich już znacznie więcej niż chrześcijan namaszczonych duchem. Jak pamiętamy, niewolnicy poprosili gospodarza o zgodę na wykorzenienie chwastów (Mat. 13:28) *. Co usłyszeli w odpowiedzi?

4. (a) Na co wskazuje odpowiedź gospodarza — Jezusa? (b) Kiedy zaczęli się uwidaczniać chrześcijanie symbolizowani przez pszenicę?

⁴ O pszenicy i chwastach Jezus powiedział: „Pozwólcie obu rosnąć razem aż do żniwa”. Polecenie to wskazuje, że od I wieku aż po dziś dzień na ziemi zawsze byli jacyś pomazańcy, symbolizowani przez pszenicę. Wniosek ten znajduje potwierdzenie w innych słowach Jezusa skierowanych do uczniów: „Jestem z wami przez wszystkie dni aż do zakończenia systemu rzeczy” (Mat. 28:20). A zatem Jezus miał strzec namaszczonych chrześcijan przez cały ten okres, aż do czasu końca. Ponieważ jednak otaczali ich znacznie liczniejsi rzekomi chrześcijanie, wyobrażeni przez chwasty, nie mamy pewności, kto w minionych wiekach należał do klasy pszenicy. Niemniej kilkadziesiąt lat przed rozpoczęciem się okresu żniwa klasa ta zaczęła się uwidaczniać. Jak do tego doszło?

5. Jak w I wieku spełniło się proroctwo Malachiasza?

⁵ Kilka stuleci przed podaniem przez Jezusa przypowieści o pszenicy i chwastach Jehowa natchnął proroka Malachiasza do przepowiedzenia wydarzeń, które znajdują w niej swoje odbicie (odczytaj Malachiasza 3:1-4). ‛Posłańcem, który oczyścił drogę’, był Jan Chrzciciel (Mat. 11:10, 11). Gdy pojawił się w tej roli  w 29 roku n.e., przybliżył się czas osądzenia narodu izraelskiego. Drugim posłańcem, „posłańcem przymierza”, był Jezus. Dwukrotnie oczyścił on świątynię jerozolimską: po raz pierwszy na początku swej służby i po raz drugi — pod koniec (Mat. 21:12, 13; Jana 2:14-17). A zatem dzieło oczyszczania wykonane przez Jezusa obejmowało pewien okres.

6. (a) Jak proroctwo Malachiasza spełniło się na większą skalę? (b) W jakim okresie Jezus dokonywał przeglądu duchowej świątyni? (Zobacz też przypis).

⁶ A jak proroctwo Malachiasza spełniło się na większą skalę? W ciągu dziesięcioleci poprzedzających rok 1914 Charles T. Russell i jego bliscy współpracownicy prowadzili działalność przypominającą służbę Jana Chrzciciela. Obejmowała ona powrót do prawdziwych nauk biblijnych. Badacze Pisma Świętego nauczali prawdy o okupie złożonym przez Chrystusa, demaskowali kłamliwy dogmat o ogniu piekielnym i ogłaszali zbliżający się koniec Czasów Pogan. Ale za naśladowców Jezusa podawało się wtedy wiele ugrupowań religijnych. Trzeba więc było znaleźć odpowiedź na kluczowe pytanie: Która z tych grup jest symboliczną pszenicą? Aby to ustalić, w roku 1914 Jezus rozpoczął inspekcję duchowej świątyni. Przegląd ten i dzieło oczyszczania obejmowały pewien okres — od roku 1914 do początków roku 1919 *.

7. Co Jezus zastał, gdy w roku 1914 rozpoczął przegląd?

⁷ Co Jezus zastał, gdy rozpoczął przegląd? Małą grupkę gorliwych Badaczy Pisma Świętego, którzy od przeszło 30 lat  poświęcali swe siły i środki na prowadzenie dynamicznej kampanii ewangelizacyjnej *. Jakże musieli się ucieszyć Jezus i aniołowie, gdy dostrzegli, że te stosunkowo nieliczne, lecz dorodne źdźbła pszenicy nie zostały zaduszone przez chwasty Szatana! Mimo to zaistniała potrzeba ‛oczyszczenia synów Lewiego’, czyli pomazańców (Malach. 3:2, 3; 1 Piotra 4:17). Dlaczego?

8. Jakie wydarzenia rozegrały się po roku 1914?

⁸ Pod koniec 1914 roku niektórzy Badacze popadli w zniechęcenie, ponieważ nie poszli do nieba. W ciągu kolejnych dwóch lat sprzeciw z zewnątrz spowolnił działalność kaznodziejską. Co gorsza, gdy w październiku 1916 roku zmarł brat Russell, pojawiła się też opozycja wewnątrz organizacji. Czterech z siedmiu członków zarządu Towarzystwa Biblijnego i Traktatowego — Strażnica zakwestionowało powierzenie nadzoru bratu Rutherfordowi. Próbowali oni doprowadzić do rozłamu między braćmi, ale w sierpniu 1917 roku opuścili Betel — nastąpiło prawdziwe oczyszczenie! Poza tym niektórzy Badacze ulegli strachowi przed człowiekiem. Jednak jako całość chętnie poddali się oczyszczaniu przez Jezusa i dokonali koniecznych zmian. Dlatego Jezus uznał ich za prawdziwą chrześcijańską pszenicę, natomiast odrzucił wszystkich rzekomych chrześcijan, także tych, którzy należeli do kościołów chrześcijaństwa (Malach. 3:5; 2 Tym. 2:19). Co wydarzyło się później? Aby się tego dowiedzieć, powróćmy do przypowieści o pszenicy i chwastach.

9, 10. (a) Co teraz omówimy w związku z porą żniwa? (b) Co najpierw wydarzyło się w porze żniwa?

⁹ „Żniwem”, jak oznajmił Jezus, „jest zakończenie systemu rzeczy” (Mat. 13:39). Pora żniwa rozpoczęła się w roku 1914. Omówimy teraz pięć elementów przepowiedzianych przez Jezusa na ten okres.

¹⁰ Pierwszy element to zbieranie chwastów. Jezus oświadczył: „W porze żniwa powiem żniwiarzom: Najpierw zbierzcie chwasty i powiążcie je w wiązki”. Po roku 1914 aniołowie zaczęli ‛zbierać’ chrześcijan wyobrażonych przez chwasty, oddzielając ich od namaszczonych „synów królestwa” (Mat. 13:30, 38, 41).

11. Co po dziś dzień odróżnia prawdziwych chrześcijan od rzekomych?

¹¹ W miarę zbierania chwastów różnica między obiema grupami zaznaczała się coraz wyraźniej (Obj. 18:1, 4). W roku 1919 stało się oczywiste, że Babilon Wielki upadł. Co szczególnie oddzielało prawdziwych chrześcijan od rzekomych? Dzieło głoszenia. Osoby sprawujące przewodnictwo wśród Badaczy Pisma Świętego zaczęły podkreślać, jak ważne jest osobiste uczestnictwo w rozgłaszaniu orędzia o Królestwie. Na przykład w broszurze Komu powierzono dzieło, opublikowanej w roku 1919, zachęcono wszystkich namaszczonych chrześcijan, by głosili od domu do domu. Napisano tam: „Dzieło zdaje się przeogromne, ale należy do Pana i w jego sile wykonamy je. Macie zaszczyt w nim uczestniczyć”. Jaki był odzew? Od tamtego czasu, jak donosiła Strażnica z 1922 roku, Badacze Pisma Świętego wzmogli działalność kaznodziejską. Głoszenie od domu do domu szybko stało się znakiem wyróżniającym tych wiernych chrześcijan — i tak jest do dziś.

12. Od kiedy zbierana jest pszenica?

¹² Drugi element to zbieranie pszenicy. Jezus polecił aniołom: „Idźcie zgromadzić pszenicę do mojego spichrza” (Mat. 13:30). Od roku 1919 pomazańcy są zgromadzani w odrodzonym zborze chrześcijańskim.  W wypadku namaszczonych chrześcijan, którzy dożyją końca tego systemu rzeczy, ostateczne zebranie nastąpi wtedy, gdy otrzymają oni nagrodę niebiańską (Dan. 7:18, 22, 27).

13. Jak w Objawieniu 18:7 opisano obecną postawę symbolicznej nierządnicy — inaczej Babilonu Wielkiego — w tym chrześcijaństwa?

¹³ Trzeci element to płacz i zgrzytanie zębami. Co się dzieje wtedy, gdy aniołowie powiążą już chwasty? Na temat sytuacji tych, którzy zostali zaliczeni do chwastów, Jezus powiedział: „Tam będą płakać i zgrzytać zębami” (Mat. 13:42). Czy spełnia się to obecnie? Nie. Dzisiaj chrześcijaństwo — wchodzące w skład symbolicznej nierządnicy — wciąż mówi o sobie: „Siedzę jako królowa i nie jestem wdową, i nigdy nie zaznam żałości” (Obj. 18:7). Religie te rzeczywiście uważają, że mają ogromne wpływy — wręcz czują się jak królowa górująca nad przywódcami politycznymi. Obecnie osoby wyobrażone przez chwasty pysznią się, a nie płaczą. Ale to się zmieni.

14. (a) Kiedy i dlaczego rzekomi chrześcijanie będą „zgrzytać zębami”? (b) Jak to uaktualnione zrozumienie Mateusza 13:42 harmonizuje z myślą wyrażoną w Psalmie 112:10? (Zobacz przypis).

¹⁴ W trakcie wielkiego ucisku, po zniszczeniu całej zorganizowanej religii fałszywej, dawni jej wyznawcy będą usiłowali się gdzieś schronić, lecz nie znajdą bezpiecznej kryjówki (Łuk. 23:30; Obj. 6:15-17). Właśnie wtedy, uświadomiwszy sobie, że zagłada jest nieuchronna, będą żałośnie płakać i ze złości „zgrzytać zębami”. W tej mrocznej chwili — jak to zapowiedział Jezus w proroctwie o wielkim ucisku — „będą się uderzać, lamentując” (Mat. 24:30; Obj. 1:7) *.

15. Co i kiedy stanie się z chwastami?

¹⁵ Czwarty element to wrzucenie do ognistego pieca. Co stanie się z wiązkami chwastów? Aniołowie ‛wrzucą je do ognistego pieca’ (Mat. 13:42). Oznacza to całkowitą zagładę. A zatem ci dawniejsi wyznawcy fałszywych religii zostaną unicestwieni w końcowej fazie wielkiego ucisku — w Armagedonie (Malach. 4:1).

16, 17. (a) Co jest ostatnim elementem przypowieści Jezusa? (b) Co przemawia za tym, że wydarzenie to jest kwestią przyszłości?

¹⁶ Piąty element to jasne świecenie. Jezus zakończył swe proroctwo słowami: „W owym czasie prawi będą świecić jasno jak słońce w królestwie ich Ojca” (Mat. 13:43). Kiedy i gdzie się to spełni? Urzeczywistnienie się tych słów nadal jest kwestią przyszłości. Jezus nie miał na myśli czegoś, co obecnie dzieje się na ziemi, lecz coś, co w przyszłości wydarzy się w niebie *. Rozważmy dwa argumenty, które za tym przemawiają.

 ¹⁷ Po pierwsze, ustalmy czas. Jezus rzekł: „W owym czasie prawi będą świecić”. Wyrażenie „w owym czasie” jednoznacznie nawiązuje do wydarzenia, o którym Jezus wspomniał chwilę wcześniej, czyli do ‛wrzucenia chwastów do ognistego pieca’. Stanie się to w końcowej fazie wielkiego ucisku. I to wówczas pomazańcy będą ‛jasno świecić’. Po drugie, ustalmy miejsce. Jezus powiedział, że prawi „będą świecić (...) w królestwie”. Jak to rozumieć? Wszyscy wierni pomazańcy żyjący jeszcze na ziemi po początkowej fazie wielkiego ucisku będą już ostatecznie opieczętowani. Wtedy, jak na to wskazuje proroctwo Jezusa, zostaną zebrani w niebie (Mat. 24:31). To tam pomazańcy będą świecić „w królestwie ich Ojca” i wkrótce po bitwie Armagedonu z radością wezmą udział w „zaślubinach Baranka” jako jego oblubienica (Obj. 19:6-9).

18, 19. Jakie osobiste korzyści odnosimy ze zrozumienia przypowieści Jezusa o pszenicy i chwastach?

¹⁸ Jakie osobiste korzyści odnosimy z tego, że dzięki omówionej przypowieści mamy panoramiczny wgląd w rozwój wydarzeń? Wymieńmy choćby trzy. Po pierwsze, pogłębia się nasze zrozumienie. Przypowieść ta wyjawia ważny powód, dla którego Jehowa dopuszcza zło. „Tolerował (...) naczynia srogiego gniewu”, by przygotować „naczynia miłosierdzia” — klasę pszenicy (Rzym. 9:22-24) *. Po drugie, nasze serca napełniają się otuchą. W miarę zbliżania się końca wrogowie będą coraz zacieklej z nami walczyć, ‛ale nas nie przemogą’ (odczytaj Jeremiasza 1:19). Nasz niebiański Ojciec, Jehowa, przez stulecia strzegł klasy pszenicy i podobnie za sprawą Jezusa i aniołów będzie z nami „przez wszystkie dni”, które jeszcze nadejdą (Mat. 28:20).

¹⁹ Po trzecie, przypowieść ta pomaga nam zidentyfikować klasę pszenicy. Dlaczego jest to takie ważne? Ustalenie tego jest niezbędne do znalezienia odpowiedzi na pytanie, które Jezus postawił w swym obszernym proroctwie o dniach ostatnich. Brzmi ono: „Kto rzeczywiście jest niewolnikiem wiernym i roztropnym?” (Mat. 24:45). Następne dwa artykuły udzielą na to pytanie satysfakcjonującej odpowiedzi.