1. W czym tkwi tajemnica szczęścia rodzinnego?

JEHOWA BÓG pragnie, żeby twoja rodzina była szczęśliwa. W swoim Słowie, Biblii, udziela wskazówek poszczególnym członkom rodziny — wyjaśnia, jak każdy powinien się wywiązywać ze swych obowiązków. Gdy domownicy stosują się do tych rad, odnoszą wiele pożytku. Jezus oświadczył: „Szczęśliwi ci, którzy słuchają słowa Bożego i je zachowują!” (Łukasza 11:28).

2. Co koniecznie musimy uznawać, żeby prowadzić szczęśliwe życie rodzinne?

² Jeśli chcemy prowadzić szczęśliwe życie rodzinne, musimy uznać, że Twórcą rodziny jest Jehowa. Jezus nazwał Go „naszym Ojcem” (Mateusza 6:9). I rzeczywiście, każda rodzina na ziemi zawdzięcza swe istnienie niebiańskiemu Ojcu — a skoro tak, to z pewnością On najlepiej wie, od czego zależy jej szczęście (Efezjan 3:14, 15). Czego zatem Biblia uczy o roli poszczególnych członków rodziny?

3. Jak w Biblii opisano początki rodziny i skąd wiemy, że ta relacja jest prawdziwa?

³ Jehowa stworzył pierwszych ludzi, Adama i Ewę, po czym połączył ich węzłem małżeńskim. Umieścił ich w przepięknym ziemskim raju — w ogrodzie Eden — i polecił im wydawać na świat dzieci. Rzekł do nich: „Bądźcie płodni i stańcie się liczni oraz napełnijcie ziemię” (Rodzaju 1:26-28; 2:18, 21-24). Nie jest to bajka ani mit, gdyż prawdziwość tej relacji z Księgi Rodzaju potwierdził sam Jezus (Mateusza 19:4, 5). Obecnie borykamy się z wieloma przeciwnościami, a życie wygląda inaczej, niż zamierzył Bóg. Mimo to szczęście rodzinne jest całkiem realne. Przyjrzyjmy się bliżej, jak można je osiągnąć.

4. (a) Jak każdy członek rodziny może się przyczyniać do jej szczęścia? (b) Dlaczego tak ważne jest analizowanie życia Jezusa, jeśli rodzina ma być szczęśliwa?

⁴ Do szczęścia w rodzinie może się przyczyniać każdy jej członek, naśladując Boga w okazywaniu miłości (Efezjan 5:1, 2). Ale jak mamy naśladować Boga, którego nawet nie widzimy? Otóż możemy poznać Jego metody działania dzięki temu, że przysłał z nieba na ziemię swego pierworodnego Syna (Jana 1:14, 18). Syn ten, Jezus Chrystus, był tak wiernym odbiciem niebiańskiego Ojca, że ludzie, którzy mu się przyglądali i przysłuchiwali, niejako widzieli i słyszeli samego Jehowę (Jana 14:9). Analizowanie tego, jak Jezus wyrażał miłość, oraz branie z niego przykładu pomoże każdemu członkowi rodziny budować jej szczęście.

5, 6. (a) Jakim przykładem dla mężów jest stosunek Jezusa do zboru? (b) Co trzeba czynić, by uzyskać przebaczenie grzechów?

⁵ Biblia mówi, że mąż ma traktować żonę podobnie jak Jezus uczniów. Radzi między innymi: „Mężowie, wciąż miłujcie swe żony, jak też Chrystus umiłował zbór i wydał zań  samego siebie (...). Mężowie powinni tak miłować swe żony, jak własne ciała. Kto miłuje swą żonę, ten samego siebie miłuje, bo nigdy nikt nie miał w nienawiści swego ciała, lecz każdy je żywi i pielęgnuje, jak i Chrystus — zbór” (Efezjan 5:23, 25-29).

⁶ Miłość Jezusa do członków zboru stanowi doskonały wzór dla mężów. Jezus ‛umiłował uczniów do końca’ i oddał za nich życie, chociaż daleko im było do ideału (Jana 13:1; 15:13). Podobnie zalecono mężom: „Zawsze miłujcie swe żony i nie bądźcie na nie gorzko zagniewani” (Kolosan 3:19). Co pomoże mężowi trzymać się tej rady, zwłaszcza gdy żona postąpi nierozważnie? Powinien sobie uświadomić, że sam też popełnia błędy i że jest coś, co musi czynić, by Bóg mu je przebaczył. Co takiego? Musi sam przebaczać tym, którzy grzeszą przeciwko niemu — to znaczy również swojej żonie. Oczywiście ona powinna robić to samo (Mateusza 6:12, 14, 15). Czy rozumiesz teraz, dlaczego niektórzy mawiają, że szczęśliwe małżeństwo to związek dwojga osób umiejących sobie przebaczać?

7. Co uwzględniał Jezus i w związku z tym jaki wzór dał mężom?

⁷ Mężowie powinni także pamiętać, że Jezus zawsze okazywał uczniom względy. Brał pod uwagę ich ograniczenia i potrzeby fizyczne. Kiedy na przykład byli zmęczeni, rzekł: „Idźcie na osobność, na miejsce odludne, i trochę odpocznijcie” (Marka 6:30-32). Żony również zasługują na taką troskliwość. Biblia przedstawia je jako ‛naczynia słabsze’ i poleca mężom je szanować. Dlaczego? Ponieważ one też dziedziczą „niezasłużoną łaskę życia” (1 Piotra 3:7). Mężowie nie mogą więc zapominać, że dla Boga liczy się wierność człowieka, a nie to, czy jest mężczyzną, czy kobietą (Psalm 101:6).

8. (a) Dlaczego można powiedzieć, że mąż, który ‛miłuje swą żonę, samego siebie miłuje’? (b) Co dla męża i żony oznacza to, że są „jednym ciałem”?

⁸ Jak dowiedzieliśmy się z Biblii, „kto miłuje swą żonę, ten samego siebie miłuje”. Wynika to stąd, że w myśl słów  Jezusa mąż i żona „nie są już dwojgiem, lecz jednym ciałem” (Mateusza 19:6). Dlatego też muszą ograniczyć zainteresowania seksualne do siebie nawzajem (Przysłów 5:15-21; Hebrajczyków 13:4). Jest to możliwe, gdy każde z nich niesamolubnie dba o zaspokojenie potrzeb partnera (1 Koryntian 7:3-5). Jednocześnie na uwagę zasługuje przypomnienie, że „nigdy nikt nie miał w nienawiści swego ciała, lecz każdy je żywi i pielęgnuje”. Mężowie muszą kochać swe żony jak samych siebie i pamiętać, że ponoszą za to odpowiedzialność przed swoją Głową — Jezusem Chrystusem (Efezjan 5:29; 1 Koryntian 11:3).

9. Czym odznaczał się Jezus według Listu do Filipian 1:8 i dlaczego mężowie mają być tacy wobec żon?

⁹ Apostoł Paweł wspomniał również o „tkliwym uczuciu, jakie żywi Chrystus Jezus” (Filipian 1:8). Tkliwość Jezusa była bardzo ujmującą cechą, która poruszała serca kobiet z grona jego uczniów (Jana 20:1, 11-13, 16). Żony także potrzebują tkliwości ze strony mężów.

10. Jakim przykładem jest Jezus dla żon?

¹⁰ Rodzina to swego rodzaju instytucja. Jeśli ma sprawnie funkcjonować, musi być ktoś, kto nią kieruje. Nawet Jezus ma nad sobą Głowę. „Głową Chrystusa jest Bóg”, tak jak „głową kobiety jest mężczyzna” (1 Koryntian 11:3). Swoim podporządkowaniem się Bogu Jezus daje nam wspaniały przykład, ponieważ wszyscy komuś podlegamy.

11. Jak żona powinna odnosić się do męża i co może w ten sposób osiągnąć?

¹¹ Niedoskonały mężczyzna popełnia błędy i często nie przewodzi rodzinie w idealny sposób. Jak ma na to reagować żona? Nie powinna pomniejszać znaczenia tego, co mąż robi, ani próbować zająć jego miejsca. Nie może zapominać, że w oczach Bożych wielką wartość ma cichy i łagodny duch (1 Piotra 3:4). Dzięki takiemu nastawieniu łatwiej jej będzie  pamiętać o nakazanym przez Boga podporządkowaniu się mężowi, i to nawet w trudnych okolicznościach. Poza tym Biblia mówi, że żona „winna mieć głęboki respekt dla swego męża” (Efezjan 5:33). A co wtedy, gdy mąż nie uznaje Chrystusa za swoją Głowę? Biblia zachęca żony: „Bądźcie podporządkowane swoim mężom, żeby — jeśli niektórzy nie są posłuszni Słowu — mogli bez słowa zostać pozyskani dzięki postępowaniu swych żon, będąc naocznymi świadkami waszego nieskalanie czystego postępowania, połączonego z głębokim respektem” (1 Piotra 3:1, 2).

12. Dlaczego nie ma nic niestosownego w tym, że żona z szacunkiem wyraża własne zdanie?

¹² Bez względu na to, czy mąż wyznaje tę samą religię, czy nie, żona może w jakiejś sprawie taktownie wyrazić odmienne zdanie i wcale nie będzie to świadczyć o braku szacunku dla męża. Niewykluczone, że właśnie ona ma rację i cała rodzina tylko skorzysta, gdy mąż przyjmie jej propozycję. Abraham nie zgadzał się na praktyczne rozwiązanie domowego problemu, które podsunęła mu żona, Sara. Tymczasem Bóg rzekł do niego: „Posłuchaj jej głosu” (Rodzaju 21:9-12). Oczywiście kiedy mąż podejmie ostateczną decyzję, to jeśli tylko nie koliduje ona z prawem Bożym, podporządkowana żona ją poprze (Dzieje 5:29; Efezjan 5:24).

13. (a) Do czego zachęca zamężne kobiety List do Tytusa 2:4, 5? (b) Co Biblia mówi o separacji i rozwodzie?

¹³ Do zadań żony należy dbanie o rodzinę. Kobieta ma pod tym względem duże pole do popisu. Biblia na przykład zachęca mężatki, „aby kochały swych mężów, aby kochały swe dzieci, aby były trzeźwego umysłu, nieskalanie czyste, aby pracowały w domu, były dobre, podporządkowane swym mężom” (Tytusa 2:4, 5). Żona i matka, która postępuje w ten sposób, jest przez swoich bliskich zawsze kochana i szanowana (Przysłów 31:10, 28). Ponieważ jednak małżeństwo to związek dwojga niedoskonałych osób, w skrajnych wypadkach może dojść do separacji albo rozwodu.  Pismo Święte w pewnych okolicznościach dopuszcza separację, ale wskazuje, że nie wolno traktować jej lekko; zaleca bowiem: „Żona niech nie odchodzi od męża; (...) a mąż niech nie opuszcza żony” (1 Koryntian 7:10, 11). Natomiast jeśli chodzi o rozwód, jedyną biblijną podstawą do niego jest rozpusta współmałżonka (Mateusza 19:9).

14. Jak Jezus odnosił się do najmłodszych i czego dzieci potrzebują od rodziców?

¹⁴ Jezus dał też doskonały wzór rodzicom — wzór odnoszenia się do dzieci. Kiedy inni nie chcieli ich do niego dopuścić, powiedział: „Pozwólcie małym dzieciom przychodzić do mnie; nie próbujcie ich zatrzymywać”. W Biblii czytamy, że brał je w ramiona „i zaczął je błogosławić, wkładając na nie ręce” (Marka 10:13-16). Skoro Jezus znajdował czas dla najmłodszych, czy ty również nie powinieneś znajdować go dla własnych dzieci? Naprawdę tego potrzebują — nie przelotnego zainteresowania, lecz mnóstwa uwagi. Musisz rezerwować czas, by je pouczać, bo tego oczekuje od ciebie Jehowa (Powtórzonego Prawa 6:4-9).

15. Jak rodzice mogą chronić swe dzieci?

 ¹⁵ Dzisiejszy świat staje się coraz gorszy, dlatego rodzice muszą chronić dzieci przed ludźmi, którzy chcą je skrzywdzić, na przykład przed pedofilami. Jezus też chronił swych naśladowców, których czule nazywał „dziateczkami”. Zauważmy, że gdy go aresztowano i zamierzano zabić, zadbał o to, by uczniom pozwolono odejść (Jana 13:33; 18:7-9). Bądź wyczulony na podejmowane przez Diabła próby wyrządzenia twym dzieciom krzywdy. Koniecznie powinieneś je zawczasu ostrzec (1 Piotra 5:8). * Jeszcze nigdy nie były  aż tak zagrożone pod względem fizycznym, duchowym i moralnym.

16. Czego rodzice mogą się nauczyć ze sposobu, w jaki Jezus postępował ze swymi niedoskonałymi uczniami?

¹⁶ W ostatnią noc ziemskiego życia Jezusa jego uczniowie spierali się, który z nich jest ważniejszy. Jezus jednak nie rozzłościł się na nich, lecz życzliwie dalej ich pouczał słowem i własnym przykładem (Łukasza 22:24-27; Jana 13:3-8). Jak mógłbyś go naśladować, gdy korygujesz swe dzieci? To prawda, że potrzebne jest im karcenie, ale zawsze należy stosować je „w odpowiedniej mierze” i nigdy w gniewie. Na pewno nie chcesz mówić do nich bezmyślnie, ‛jakbyś zadawał pchnięcia mieczem’ (Jeremiasza 30:11; Przysłów 12:18). Dzieci powinno się karcić w taki sposób, by później rozumiały, że było to słuszne (Efezjan 6:4; Hebrajczyków 12:9-11).

17. Jak Jezus dał doskonały przykład dzieciom?

¹⁷ A czy dzieci też mogą się pod jakimś względem wzorować na Jezusie? Oczywiście! Pokazał on, że należy słuchać rodziców. Powiedział: „Wszystko mówię tak, jak mnie nauczył Ojciec”. Dodał również: „Zawsze czynię to, co się jemu podoba” (Jana 8:28, 29). Jezus był więc posłuszny niebiańskiemu Ojcu i tak samo dzieci zgodnie z nakazem biblijnym powinny być posłuszne rodzicom (Efezjan 6:1-3). Jezus słuchał też w dzieciństwie swych niedoskonałych rodziców, Józefa i Marii, choć sam był doskonały. Na pewno przysparzało to szczęścia całej rodzinie! (Łukasza 2:4, 5, 51, 52).

18. Dlaczego Jezus zawsze był posłuszny swemu niebiańskiemu Ojcu i kto się dziś cieszy, gdy dzieci słuchają rodziców?

¹⁸ Dzieci, czy dostrzegacie, w czym mogłybyście robić postępy, by lepiej naśladować Jezusa i uszczęśliwiać swych rodziców? To prawda, że młodym czasem niełatwo  jest słuchać ojca i matki, ale przecież tego wymaga Bóg (Przysłów 1:8; 6:20). Jezus zawsze podporządkowywał się woli niebiańskiego Ojca, nawet w niesprzyjających okolicznościach. Gdy pewnego razu Bóg oczekiwał od niego czegoś szczególnie trudnego, Jezus poprosił: „Zabierz ten kielich [to zadanie] ode mnie”. Wykonał jednak polecenie Boże, bo zdawał sobie sprawę, że Ojciec wie, co jest w tej sytuacji najlepsze (Łukasza 22:42). Dzieci, które uczą się posłuszeństwa, są źródłem wielkiej radości zarówno dla rodziców, jak i dla niebiańskiego Ojca (Przysłów 23:22-25). *

19. (a) Jak Szatan kusi dzieci? (b) Jak złe postępowanie dzieci może się odbić na rodzicach?

¹⁹ Diabeł kusił Jezusa i nie ulega wątpliwości, że będzie nakłaniał do zła także młodych (Mateusza 4:1-10). Posługuje się presją otoczenia, której trudno się oprzeć. Jakie to więc ważne, żeby dzieci nie zadawały się ze złymi ludźmi! (1 Koryntian 15:33). Dina, córka Jakuba, lubiła przebywać z osobami, które nie czciły Jehowy. Pociągnęło to za sobą tragiczne skutki (Rodzaju 34:1, 2). Pomyśl, ile musi wycierpieć rodzina, kiedy jeden z jej członków zaczyna na przykład prowadzić się niemoralnie! (Przysłów 17:21, 25).

20. Co musi robić każdy członek rodziny, żeby była ona szczęśliwa?

²⁰ Gdy w rodzinie powstają problemy, łatwiej je rozwiązywać, jeśli się wprowadza w czyn rady biblijne. Właśnie to jest warunkiem szczęścia rodzinnego. A zatem mężowie, kochajcie swe żony i traktujcie je tak jak Jezus zbór. Żony, szanujcie zwierzchnictwo swoich mężów i bierzcie przykład z dzielnej kobiety opisanej w Księdze Przysłów 31:10-31. Rodzice, pouczajcie swoje dzieci (Przysłów 22:6). Ojcowie, starajcie się ‛bardzo dobrze przewodzić własnemu domowi’ (1 Tymoteusza 3:4, 5; 5:8). A wy, dzieci, bądźcie posłuszne rodzicom (Kolosan 3:20). Nikt w rodzinie nie jest doskonały i wszyscy popełniają błędy. Dlatego okazujcie pokorę, prosząc się nawzajem o przebaczenie.

21. Jaka przyszłość otwiera się przed nami i dzięki czemu możemy już teraz cieszyć się życiem w szczęśliwych rodzinach?

²¹ Biblia jest prawdziwą skarbnicą bezcennych rad i pouczeń dotyczących życia rodzinnego. Zapowiada też nadejście Bożego nowego świata oraz raju na ziemi, zamieszkanego przez szczęśliwych czcicieli Jehowy (Objawienie 21:3, 4). Przed nami więc wspaniała przyszłość! Ale już teraz stosowanie się do wskazówek Boga zawartych w Jego Słowie, Biblii, pozwala nam prowadzić szczęśliwe życie rodzinne.