To, w jaki sposób nasz mózg postrzega piękno, pozostaje tajemnicą. Biblia nie wyjaśnia tego zjawiska, ale informuje, skąd mamy poczucie estetyki — obdarzył nas nim Bóg, który sam je posiada (Rodzaju 1:27; Kaznodziei 3:11). Ponadto stworzył On bardzo złożone ciało ludzkie, odznaczające się niezwykłym wyglądem oraz możliwościami. W związku z tym pewien starożytny poeta powiedział: „Będę cię sławił [Boże], gdyż uczyniony jestem w sposób napawający lękiem, zdumiewający” (Psalm 139:14).

Niestety, obecnie wielu osobom brakuje zrównoważonego poglądu na urodę. Przyczynia się do tego świat mody oraz środki masowego przekazu. Jak podaje Ronald Lankford w książce Body Image, szereg badań przeprowadzonych w krajach kultury zachodniej „wskazuje, że wygląd to najważniejszy czynnik wpływający na to, jak ludzie sami siebie postrzegają”. Jednak skupianie się tylko na urodzie może sprawić, że umknie nam coś znacznie ważniejszego — co ktoś ma w sercu (1 Samuela 16:7).

Oprócz koncentrowania się na wyglądzie można też zaobserwować tendencję do przykładania nadmiernej wagi do seksualności, szczególnie kobiecej. W raporcie opublikowanym w 2007 roku przez Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne (APA) czytamy: „Praktycznie we wszystkich poddanych badaniom środkach masowego przekazu znaleziono liczne przykłady eksponowania atrakcyjności seksualnej kobiet”. Biblia zdecydowanie zachęca do tego, żeby nie ulegać takim wpływom. I nie bez powodu (Kolosan 3:5, 6).

„Wasze piękno nie powinno sprowadzać się do rzeczy zewnętrznych (...), ale niech wypływa z tego, co jest ukryte w ludzkim sercu: z niezniszczalnego pokoju ducha i delikatności. To właśnie ma wartość u Boga!” (1 Piotra 3:3, 4, Edycja Świętego Pawła).

Niektórzy uważają, że osoba obdarzona urodą powinna z tego korzystać i śmiało eksponować swoje atuty. Według wspomnianego raportu tam, gdzie taki pogląd jest powszechny, dziewczyny w wieku kilkunastu lat, a nieraz nawet młodsze, uczą się postrzegać siebie jako „obiekty pożądania, (...) oceniane po tym, jak wyglądają”. Taki sposób myślenia może być  bardzo szkodliwy i prowadzić do poważnych problemów społecznych i zdrowotnych. Jak informuje wspomniana organizacja, może on pociągać za sobą „mnóstwo negatywnych następstw pod względem emocjonalnym”. Wśród nich obok uczucia niepokoju wymienia „obrzydzenie do samego siebie, (...) zaburzenia odżywiania, niską samoocenę, depresję lub nastroje depresyjne”.

„Usuń więc zgryzotę ze swego serca i odwróć nieszczęście od swego ciała, bo młodość i wiosna życia są marnością” (Kaznodziei 11:10).

W Biblii „trzeźwość umysłu”, czyli rozsądek, powiązano ze skromnością (1 Tymoteusza 2:9). Ludzie skromni nie są powierzchowni ani próżni i nie mają obsesji na punkcie wyglądu. Przeciwnie, zachowują zdrowe, zrównoważone podejście do samych siebie. Mają też na uwadze uczucia innych, dzięki czemu zaskarbiają sobie ich szczere uznanie i szacunek, a co najważniejsze — przychylność samego Boga (Micheasza 6:8). Ponadto mają większe szanse nawiązać prawdziwe przyjaźnie i znaleźć partnera małżeńskiego, którego interesować będzie nie tylko bliskość fizyczna, ale także trwały i szczęśliwy związek.

Słusznie więc Biblia zachęca nas do koncentrowania się na osobowości — „tym, co jest ukryte w ludzkim sercu” (1 Piotra 3:3, 4; EŚP). Piękno wewnętrzne nie przemija. Tak naprawdę z czasem może coraz bardziej rozkwitać. W Księdze Przysłów 16:31 powiedziano: „Siwizna jest koroną piękna, gdy się ją znajduje na drodze prawości”. Dlatego niezależnie od wieku ludzie, którzy sięgają do najlepszego źródła rad — Biblii — poznają sekret nieprzemijającego piękna, poczucia godności oraz zadowolenia.

„Wdzięk bywa fałszywy, a uroda — próżna; lecz niewiasta, która boi się Jehowy — ta zapewnia sobie sławę” (Przysłów 31:30).