กิจการของอัครสาวก 27:1-44

27 เมื่อมีการตัดสินแล้วว่าจะให้พวกเราลงเรือไปประเทศอิตาลี+ เปาโลกับนักโทษบางคนจึงถูกส่งตัวให้นายร้อยชื่อยูเลียสซึ่งเป็นทหารในกองทัพออกัสตัส ² พวกเราลงเรือที่มาจากเมืองอัดรามิททิยุมซึ่งจะแล่นไปตามท่าเรือต่าง ๆ แถบชายฝั่งของแคว้นเอเชีย อาริสทาร์คัส+ชาวมาซิโดเนียซึ่งมาจากเมืองเธสะโลนิกาก็ไปกับพวกเราด้วย ³ วันรุ่งขึ้นพวกเราขึ้นฝั่งที่เมืองไซดอน ยูเลียสกรุณาเปาโลมาก เขาอนุญาตให้เปาโลไปหาเพื่อน ๆ เพื่อจะได้รับการดูแลจากพวกเขา ⁴ เมื่อออกเรือจากที่นั่นแล้ว กระแสลมต้านเรามาก เราจึงแล่นเรือไปใกล้ ๆ เกาะไซปรัสโดยใช้เกาะเป็นที่กำบังลม ⁵ จากนั้นก็แล่นเรือในน่านน้ำของแคว้นซิลีเซียกับแคว้นปัมฟีเลีย แล้วเข้าเทียบท่าที่เมืองมิราในแคว้นลีเซีย ⁶ ที่นั่นนายร้อยพบเรือที่มาจากเมืองอเล็กซานเดรียกำลังจะแล่นไปประเทศอิตาลี เขาจึงให้พวกเราลงเรือลำนั้น ⁷ เป็นเวลาหลายวันที่เรือของพวกเราแล่นไปได้ช้ามาก แต่ในที่สุดก็มาถึงเมืองคนีดัสอย่างทุลักทุเล พอเราออกจากที่นั่นมาก็เจอกระแสลมแรง จึงต้องเปลี่ยนเส้นทางโดยแล่นผ่านแหลมสัลโมเน แล้วให้เกาะครีตเป็นที่กำบังลม ⁸ เรือแล่นเลียบฝั่งอย่างยากลำบากจนมาถึงที่แห่งหนึ่งชื่อท่างามซึ่งอยู่ใกล้เมืองลาเซีย ⁹ พวกเราเสียเวลาไปมากจนตอนนี้ไม่ปลอดภัยแล้วที่จะแล่นเรือ เพราะเลยช่วงถือศีลอดอาหารในวันไถ่บาป+ไปแล้ว เปาโลจึงแนะนำพวกเขาว่า ¹⁰ “พวกคุณ ผมว่าถ้าเดินเรือตอนนี้ จะต้องเกิดความเสียหายอย่างหนักแน่ ๆ ไม่ใช่แค่สินค้ากับเรือเท่านั้น แต่จะเป็นอันตรายถึงชีวิตพวกเราด้วย” ¹¹ แต่นายร้อยเชื่อกัปตันเรือกับเจ้าของเรือมากกว่าคำพูดของเปาโล ¹² ท่างามไม่เหมาะจะจอดเรือในช่วงฤดูหนาว คนส่วนใหญ่จึงแนะให้ออกเรือไปจากที่นั่น และคิดว่าน่าจะไปจอดที่เมืองฟีนิกซ์ในช่วงฤดูหนาวดีกว่า เพราะเป็นเมืองท่าของเกาะครีตที่มีท่าเรือหันไปทางตะวันออกเฉียงเหนือและตะวันออกเฉียงใต้ ¹³ เมื่อมีลมจากทิศใต้พัดมาเบา ๆ พวกเขาก็คิดว่าจะไปเมืองฟีนิกซ์ได้อย่างที่ตั้งใจไว้ พวกเขาจึงถอนสมอแล้วแล่นไปตามชายฝั่งของเกาะครีต ¹⁴ แต่แล่นไปได้ไม่นานก็เจอพายุใหญ่ที่เรียกกันว่ายูราคีโลน ¹⁵ เมื่อเรือโดนพายุกระหน่ำและแล่นฝ่าลมต่อไปไม่ไหว พวกเราจึงปล่อยให้เรือลอยไปตามลม ¹⁶ แล้วพวกเราก็แล่นเรือไปใกล้ ๆ เกาะเล็ก ๆ ชื่อคาวดาเพื่อให้เกาะนั้นบังลมให้เรา แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังแทบจะรักษาเรือเล็กที่จูงมาไว้ไม่ได้ ¹⁷ พวกเขายกเรือเล็กขึ้นมา แล้วเอาเชือกลอดใต้ท้องเรือใหญ่มัดรอบลำเรือไว้ และพวกเขาก็ผ่อนเชือกเพื่อลดใบเรือลงและปล่อยให้เรือถูกพัดไปตามลม เพราะกลัวว่าเรือจะเกยตื้นที่อ่าวเสอร์ทิส ¹⁸ เรือถูกพายุใหญ่พัดกระหน่ำอย่างรุนแรง ในวันรุ่งขึ้นพวกเขาจึงเอาของโยนทิ้งทะเลเพื่อให้เรือเบาลง+ ¹⁹ พอวันที่สาม พวกเขาก็เอาอุปกรณ์เดินเรือทิ้งไป ²⁰ พวกเรายังโดนพายุใหญ่กระหน่ำไม่หยุด และไม่เห็นดวงอาทิตย์กับดวงดาวอยู่หลายวัน พวกเราจึงเริ่มคิดว่าคงไม่รอดแน่ ²¹ หลังจากทุกคนไม่ได้กินอาหารมาหลายวันแล้ว เปาโลจึงยืนขึ้นกลางหมู่พวกเขาและพูดว่า “พวกคุณน่าจะฟังคำแนะนำของผมที่บอกว่าอย่าออกเรือจากเกาะครีต จะได้ไม่ต้องมาเจอความเสียหายอย่างนี้+ ²² ตอนนี้ผมขอแนะพวกคุณว่าไม่ต้องกลัว พวกคุณจะไม่ตายเลยสักคนแต่จะเสียเรือไป ²³ เพราะเมื่อคืนนี้ทูตสวรรค์+ของพระเจ้าที่ผมรับใช้และนมัสการได้มายืนใกล้ ๆ ผม ²⁴ แล้วพูดว่า ‘เปาโล ไม่ต้องกลัวนะ คุณจะต้องไปยืนต่อหน้าซีซาร์+ พระเจ้าจะให้ทุกคนที่มากับคุณในเรือรอดชีวิตด้วย’ ²⁵ ดังนั้น พวกคุณก็ไม่ต้องกลัวนะ ผมเชื่อว่าทุกอย่างจะเป็นไปตามที่พระเจ้าบอกผมแน่นอน ²⁶ แต่พวกเราจะต้องถูกซัดขึ้นฝั่งที่เกาะหนึ่ง”+ ²⁷ คืนที่สิบสี่ พวกเราถูกคลื่นซัดไปซัดมาอยู่ในทะเลเอเดรียติก พอถึงเที่ยงคืน พวกกะลาสีก็รู้สึกได้ว่ามีแผ่นดินอยู่ใกล้ ๆ ²⁸ พวกเขาหยั่งความลึกดู ก็วัดได้ประมาณ 36 เมตร พอไปอีกหน่อยหนึ่งก็หยั่งได้ประมาณ 27 เมตร ²⁹ พวกเขากลัวว่าเรือจะเกยโขดหินจึงทอดสมอ 4 ตัวตรงท้ายเรือแล้วภาวนาให้ถึงเช้าเร็ว ๆ ³⁰ แต่พวกกะลาสีพยายามหาทางหนีจากเรือ พวกเขาก็เลยหย่อนเรือเล็กลงทะเล โดยแกล้งทำเป็นว่าจะทอดสมอตรงหัวเรือ ³¹ เปาโลรู้ทันจึงพูดกับนายร้อยและพวกทหารว่า “ถ้าพวกนั้นไม่อยู่ในเรือ พวกคุณก็จะไม่รอดนะ”+ ³² พวกทหารจึงตัดเชือกที่ผูกเรือเล็ก และปล่อยให้มันลอยไป ³³ พอใกล้จะเช้า เปาโลแนะทุกคนให้กินอาหารโดยพูดว่า “สิบสี่วันแล้วที่พวกคุณเฝ้ารออย่างกระวนกระวายและไม่กินอะไรเลย ³⁴ กินอะไรกันบ้างเถอะ จะได้มีแรง พวกคุณจะไม่มีใครเป็นอันตราย แม้แต่ผมสักเส้นเดียวก็จะไม่เสียไป” ³⁵ พอเปาโลพูดจบแล้ว ก็หยิบขนมปังมาอธิษฐานขอบคุณพระเจ้าต่อหน้าพวกเขาทุกคน แล้วหักขนมปังกิน ³⁶ ทุกคนจึงมีกำลังใจและเอาอาหารมากินกัน ³⁷ พวกเราที่อยู่ในเรือมีทั้งหมด 276 คน ³⁸ พอพวกเขากินอิ่มแล้วก็เอาข้าวสาลีทิ้งทะเลเพื่อให้เรือเบาขึ้น+ ³⁹ พอสว่าง พวกเขาก็เห็นแผ่นดินแต่ไม่รู้ว่าเป็นที่ไหน+ พวกเขามองไปเห็นอ่าวแห่งหนึ่งที่มีหาด จึงพยายามจะเอาเรือเกยหาดนั้น ⁴⁰ พวกเขาตัดสมอทิ้งไปและแก้เชือกมัดหางเสือ ชักใบเรือที่อยู่ด้านหน้าให้กินลม เพื่อแล่นเข้าไปที่หาดนั้น ⁴¹ พอเรือชนสันดอนทรายก็เกยตื้น หัวเรือติดแน่นขยับไม่ได้ ส่วนท้ายเรือก็ถูกคลื่นซัดจนเริ่มแตกเป็นเสี่ยง ๆ + ⁴² พวกทหารจึงคิดจะฆ่าพวกนักโทษเพื่อไม่ให้ใครว่ายน้ำหนีไปได้ ⁴³ แต่นายร้อยตั้งใจจะช่วยชีวิตเปาโลจึงห้ามพวกเขาไม่ให้ทำอย่างนั้น เขาสั่งคนที่ว่ายน้ำได้ให้กระโดดลงทะเลแล้วว่ายเข้าฝั่งก่อน ⁴⁴ และบอกคนที่เหลือให้ตามไป บางคนเกาะกระดานไป บางคนก็เกาะชิ้นส่วนของเรือไป แล้วทุกคนก็เข้าฝั่งได้อย่างปลอดภัย+

เชิงอรรถ

ข้อมูลสำหรับศึกษา

พวกเรา: เหมือนที่บอกไว้ในข้อมูลสำหรับศึกษาที่ กจ 16:10 และ 20:5 มีหลายส่วนในหนังสือกิจการที่ลูกาซึ่งเป็นผู้บันทึกเรื่องราวใช้คำสรรพนาม “พวกเรา” (กจ 27:20) ซึ่งแสดงให้เห็นว่ามีหลายช่วงที่ลูการ่วมเดินทางไปกับเปาโล ในหนังสือกิจการตั้งแต่ข้อนี้ไปจนถึง กจ 28:16 ลูกาก็ใช้คำว่าพวกเราซึ่งแสดงให้เห็นว่าลูกาเดินทางไปกรุงโรมกับเปาโล

นายร้อย: นายทหารในกองทัพโรมันที่มีทหารอยู่ใต้บังคับบัญชา 100 นาย

พวกเรา: ตั้งแต่ต้นของหนังสือกิจการจนถึง กจ 16:9 ลูกาบันทึกเรื่องราวเหมือนกับว่าเขาไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ แต่ใน กจ 16:10 ลูกาเปลี่ยนวิธีเขียนของเขาโดยรวมตัวเขาเองเข้าไปในเรื่องราวด้วย ตั้งแต่ข้อนี้เขาใช้คำว่า “พวกเรา” ซึ่งดูเหมือนเป็นการแสดงว่าลูกาเดินทางร่วมกับเปาโลและเพื่อน ๆ ด้วย (ดูข้อมูลสำหรับศึกษาที่ กจ 1:1 และ “บทนำของหนังสือกิจการ”) เมื่อประมาณปี ค.ศ. 50 ลูกาเริ่มเดินทางร่วมกับเปาโลจากเมืองโตรอัสไปถึงเมืองฟีลิปปี แต่ตอนที่เปาโลออกจากเมืองฟีลิปปีลูกาก็ไม่ได้ไปด้วย—กจ 16:10-17, 40; ดูข้อมูลสำหรับศึกษาที่ กจ 20:5; 27:1

พวกเรา: ในข้อนี้ลูกาใช้คำสรรพนาม “พวกเรา” ซึ่งแสดงให้เห็นว่าเขาเข้าร่วมในการเดินทางกับเปาโลอีกครั้งที่เมืองฟีลิปปี ก่อนหน้านี้เขาได้แยกกับเปาโลในเมืองฟีลิปปี (กจ 16:10-17, 40) แต่ตอนนี้เขาร่วมเดินทางกับเปาโลจากเมืองฟีลิปปีไปกรุงเยรูซาเล็ม ซึ่งหลังจากนั้นเปาโลจะถูกจับที่นั่น (กจ 20:5-21:18, 33) นี่เป็นส่วนที่ 2 ของหนังสือกิจการที่ลูกาบันทึกเรื่องราวเหมือนกับว่าเขาอยู่ในเหตุการณ์—ดูข้อมูลสำหรับศึกษาที่ กจ 16:10; 27:1

กรุณา . . . มาก: คำกรีก ฟลันธะโรโพส และคำที่เกี่ยวข้องกัน ฟิลันธะโรเพีย หมายถึงการแสดงความรัก ความเป็นห่วงเป็นใย และความสนใจในเพื่อนมนุษย์ หลังจากใช้เวลา 1 วันในทะเลและเดินทางไปทางทิศเหนือประมาณ 110 กม. เรือก็มาเทียบท่าที่เมืองไซดอนบนชายฝั่งของซีเรีย ดูเหมือนว่านายร้อยยูเลียสไม่ได้ปฏิบัติกับเปาโลเหมือนอาชญากรทั่วไป นี่อาจเป็นเพราะเปาโลเป็นพลเมืองโรมันที่ยังไม่ได้ถูกตัดสินว่ามีความผิด—กจ 22:27, 28; 26:31, 32

เรือ: คือเรือบรรทุกข้าว (กจ 27:37, 38) ในสมัยนั้นอียิปต์เป็นประเทศหลักที่ส่งข้าวให้โรม ปกติแล้วเรือบรรทุกข้าวของอียิปต์จะเทียบท่าที่เมืองมิราซึ่งเป็นเมืองใหญ่ที่ตั้งอยู่ใกล้ชายฝั่งตะวันตกเฉียงใต้ของเอเชียไมเนอร์ นายร้อยยูเลียสพบเรือลำหนึ่งที่มาจากเมืองอเล็กซานเดรียและให้พวกทหารกับนักโทษลงเรือนั้น เรือลำนี้ต้องมีขนาดใหญ่กว่ามากเมื่อเทียบกับเรือที่พวกเขาโดยสารมาในช่วงแรกของการเดินทาง (กจ 27:1-3) เรือลำนี้บรรทุกข้าวสาลีซึ่งเป็นสินค้าที่มีค่ามากรวมทั้งคนอีก 276 คน ทั้งลูกเรือ พวกทหาร นักโทษ และอาจมีคนอื่น ๆ ที่กำลังเดินทางไปโรม เมืองมิราอยู่ทางทิศเหนือเมืองอเล็กซานเดรีย ดังนั้น เมื่อเรือเดินทางออกมาจากอียิปต์จึงอาจเป็นเรื่องปกติที่จะแวะที่เมืองมิราก่อนจะไปโรม หรืออาจเป็นเพราะมีกระแสลมต้านแรงมาก (กจ 27:4, 7) จึงทำให้เรือจากเมืองอเล็กซานเดรียต้องเปลี่ยนทิศทางและมาทอดสมออยู่ที่เมืองมิรา—ดูภาคผนวก ข13

ช่วงถือศีลอดอาหารในวันไถ่บาป: หรือ “ช่วงถือศีลอดอาหารในฤดูใบไม้ร่วง” แปลตรงตัวว่า “การถือศีลอดอาหาร” คำว่า “ถือศีลอดอาหาร” ในภาษากรีกหมายถึงการอดอาหารตามกฎหมายของโมเสส ซึ่งก็คือศีลอดอาหารที่เกี่ยวกับวันไถ่บาปประจำปีที่เรียกว่า ยมคิปปูร์ (มาจากคำฮีบรู ยมฮัคคิปปูริม แปลว่า “วันของการปิดคลุม”) (ลนต 16:29-31; 23:26-32; กดว 29:7; ดูส่วนอธิบายศัพท์คำว่า “วันไถ่บาป”) สำนวน “การแสดงความเสียใจต่อบาปของตัวเอง” ในวันไถ่บาปโดยทั่วไปอาจหมายถึงการไม่ทำตามความต้องการของตัวเองในหลาย ๆ ด้าน ซึ่งรวมถึงการอดอาหาร (ลนต 16:29, เชิงอรรถ) คำว่า “ถือศีลอดอาหาร” ใน กจ 27:9 ทำให้เห็นว่าการอดอาหารในวันไถ่บาปเป็นวิธีหลักที่ผู้คนแสดงว่าไม่ทำตามความต้องการของตัวเอง ช่วงถือศีลอดอาหารในวันไถ่บาปอยู่ในช่วงปลายเดือนกันยายนหรือต้นเดือนตุลาคม

ยูราคีโลน: มาจากคำกรีก อือราคูโลน ซึ่งตรงกับคำละติน euroaquilo คือลมตะวันออกเฉียงเหนือที่นักเดินเรือชาวมอลตาเรียกกันว่าลมเกรเกล ลมนี้มีกำลังแรงที่สุดในทะเลเมดิเตอร์เรเนียน จึงเป็นเรื่องอันตรายมากที่จะแล่นเรือที่มีใบเรือขนาดใหญ่ในช่วงลมแรงแบบนั้นเพราะเรือจะคว่ำได้ง่าย

เรือเล็ก: มาจากคำกรีก สคาเฟ ซึ่งหมายถึงเรือลำเล็กที่ผูกติดให้ลอยลำอยู่ท้ายเรือใหญ่หรือถูกเก็บไว้ในเรือที่ใหญ่กว่า มีการใช้เรือลำเล็กแบบนี้เพื่อลำเลียงผู้โดยสารจากเรือลำใหญ่ให้เข้าไปที่ชายฝั่ง หรือใช้เพื่อขนถ่ายสินค้า หรือใช้เพื่อลากจูงเรือลำใหญ่ให้เปลี่ยนทิศทาง ในกรณีฉุกเฉินก็ใช้เรือเล็กเป็นเรือชูชีพได้ด้วย และเพื่อไม่ให้เรือเล็กจมหรือถูกคลื่นซัดจนพังเสียหายจึงมีการยกเรือนี้ขึ้นเหนือน้ำและผูกติดไว้กับเรือลำใหญ่

อ่าวเสอร์ทิส: มีชื่อกรีกว่า ซูร์ทิส มาจากคำที่มีความหมายว่า “ลาก” เสอร์ทิสเป็นชื่ออ่าว 2 อ่าวที่ตั้งอยู่บนชายฝั่งที่เว้าเข้าไปทางเหนือของแอฟริกา (ปัจจุบันคือชายฝั่งของประเทศลิเบีย) อ่าวทางตะวันตก (อยู่ระหว่างตูนิสกับตริโปลี) มีชื่อว่าเสอร์ทิสเล็ก (ปัจจุบันคืออ่าวกาแบ็ส) และอ่าวทางตะวันออกมีชื่อว่าเสอร์ทิสใหญ่ (ปัจจุบันคืออ่าวซิดรา) นักเดินเรือในสมัยโบราณกลัว 2 อ่าวนี้มากเพราะทั้ง 2 อ่าวมีสันดอนทรายใต้น้ำที่อันตรายอยู่หลายแห่ง สตราโบนักภูมิศาสตร์ชาวกรีกในศตวรรษแรกพูดถึงเรือที่ชนเข้ากับสันดอนทรายเหล่านั้นว่า “แทบไม่มีเรือลำไหนรอดไปได้อย่างปลอดภัย” (Geography, 17, III, 20) โยเซฟุส (The Jewish War, 2.16.4 [2.381]) ก็บอกด้วยว่า แค่ชื่อเสอร์ทิสก็ทำให้คนที่ได้ยินหวาดกลัวแล้ว—ดูภาคผนวก ข13

พายุใหญ่: แปลตรงตัวว่า “พายุไม่เล็ก” คำกรีกนี้หมายถึงพายุรุนแรง ในสมัยเปาโลนักเดินเรือจะอาศัยดวงอาทิตย์หรือดวงดาวเป็นเครื่องนำทาง ดังนั้น ถ้าสภาพอากาศมีเมฆมากก็จะทำให้พวกเขาเดินทางได้ยาก

ทำงานรับใช้ที่ศักดิ์สิทธิ์ให้พระเจ้า: คำกริยากรีก ลาตรือโอ โดยทั่วไปแล้วหมายถึงการรับใช้ และเมื่อใช้ในคัมภีร์ไบเบิลคำนี้หมายถึงการรับใช้พระเจ้าหรือนมัสการพระองค์ (มธ 4:10; ลก 2:37; 4:8; กจ 7:7; รม 1:9; ฟป 3:3; 2ทธ 1:3; ฮบ 9:14; 12:28; วว 7:15; 22:3) หรือทำงานรับใช้ที่วิหารหรือที่ศักดิ์สิทธิ์ (ฮบ 8:5; 9:9; 10:2; 13:10) ดังนั้น ในบางท้องเรื่องคำนี้ก็อาจแปลว่า “นมัสการ” และในบางครั้งก็มีการใช้คำนี้กับการนมัสการเท็จ คือการกราบไหว้หรือนมัสการสิ่งที่ถูกสร้าง (กจ 7:42; รม 1:25) ฉบับแปลบางฉบับที่แปลพระคัมภีร์คริสเตียนภาคภาษากรีกเป็นภาษาฮีบรูอ่านว่า “รับใช้ (นมัสการ) พระยะโฮวา”

พระเจ้าที่ผมรับใช้: หรือ “พระเจ้าที่ผมนมัสการ”—ดูข้อมูลสำหรับศึกษาที่ กจ 26:7

ทะเลเอเดรียติก: ในสมัยเปาโล คำนี้ใช้เพื่อหมายถึงพื้นที่ที่กว้างใหญ่กว่าทะเลเอเดรียติกในปัจจุบัน สตราโบนักภูมิศาสตร์ชาวกรีกบอกว่าชื่อนี้มาจากชื่อเมืองเอเทรียที่ตั้งอยู่ปากแม่น้ำโป ซึ่งตอนนี้เรียกว่าอ่าวเวนิส (Geography, 5, I, 8) เมืองเอเดรียของประเทศอิตาลีในปัจจุบันอยู่ค่อนข้างไกลจากชายฝั่ง แต่ในสมัยก่อนมีการใช้คำว่าเอเดรียเพื่อเรียกแหล่งน้ำในเขตเมืองเก่า และต่อมาก็รวมถึงพื้นที่ของทะเลเอเดรียติกในปัจจุบันทั้งหมด และก็ยังรวมถึงทะเลไอโอเนียนและทะเลเมดิเตอร์เรเนียนที่อยู่ฝั่งตะวันออกของเกาะซิซิลี (และเกาะมอลตา) และฝั่งตะวันตกของเกาะครีต—ดูภาคผนวก ข13

ประมาณ 36 เมตร: แปลตรงตัวว่า “20 ฟาทอม” ฟาทอมเป็นหน่วยวัดความลึกของน้ำ ซึ่ง 1 ฟาทอมเท่ากับประมาณ 1.8 เมตร และโดยประมาณแล้วเท่ากับระยะจากปลายนิ้วข้างหนึ่งถึงอีกข้างหนึ่งของผู้ชายที่กางแขนออกจนสุด ดูเหมือนว่าคำว่า “ฟาทอม” มาจากคำกรีก ออร์กุยอา ที่มีความหมายว่า “กางออก, เอื้อม”—ดูภาคผนวก ข14

ประมาณ 27 เมตร: แปลตรงตัวว่า “15 ฟาทอม”—ดูข้อมูลสำหรับศึกษาคำว่าประมาณ 36 เมตร ในข้อนี้และภาคผนวก ข14

276: ถึงแม้สำเนาพระคัมภีร์บางฉบับจะพูดถึงจำนวนคนที่อยู่บนเรือต่างไปจากนี้ แต่สำเนาพระคัมภีร์ที่น่าเชื่อถือส่วนใหญ่บอกว่ามี 276 คน และผู้เชี่ยวชาญส่วนใหญ่ก็ยอมรับว่าตัวเลขนี้ถูกต้อง เรือในสมัยนั้นสามารถบรรทุกผู้โดยสารได้มากขนาดนั้นจริง ๆ โยเซฟุสพูดถึงเรือลำหนึ่งที่ล่มตอนเดินทางไปกรุงโรม เรือลำนั้นบรรทุกผู้โดยสารประมาณ 600 คน

วีดีโอและรูปภาพ

กิจการของอัครสาวก—การเดินทางของเปาโลไปกรุงโรม และการถูกขังคุกที่นั่นครั้งแรก (กจ 27:1-28:31)

เหตุการณ์เรียงตามลำดับเวลา

1. หลังจากถูกขังคุกที่ซีซารียา 2 ปี เปาโลที่ยังเป็นนักโทษลงเรือเพื่อเดินทางไปโรม (กจ 27:1, 2)

2. เปาโลกับเพื่อน ๆ ขึ้นฝั่งที่เมืองไซดอน เปาโลได้รับอนุญาตให้เจอกับพี่น้องในเมืองนั้น (กจ 27:3)

3. เปาโลออกจากเมืองนั้นโดยทางเรือ เรือของเขาแล่นไปใกล้ ๆ เกาะไซปรัสโดยใช้เกาะเป็นที่บังลม เรือแล่นผ่านน่านน้ำของแคว้นซิลีเซียกับแคว้นปัมฟีเลียและเข้าเทียบท่าที่เมืองมิราในแคว้นลีเซีย (กจ 27:4, 5)

4. ที่เมืองมิรา เปาโลลงเรือบรรทุกข้าวที่มาจากเมืองอเล็กซานเดรีย เรือมาถึงเมืองคนีดัสอย่างทุลักทุเล จากนั้นก็แล่นผ่านแหลมสัลโมเนโดยให้เกาะครีตเป็นที่บังลม (กจ 27:6, 7)

5. เรือของเปาโลกับเพื่อน ๆ แล่นเลียบชายฝั่งของเกาะครีตอย่างยากลำบากจนมาถึงท่างาม (กจ 27:8)

6. เรือจอดที่ท่างามช่วงหนึ่ง มีการตัดสินใจออกจากท่างามเพื่อไปเมืองฟีนิกซ์ซึ่งเป็นเมืองท่าอีกแห่งหนึ่งของเกาะครีต (กจ 27:9-13)

7. หลังจากเรือแล่นไปได้ไม่นานก็เจอพายุใหญ่ที่เรียกกันว่ายูราคีโลนซึ่งมาจากทิศตะวันออกเฉียงเหนือ เรือโดนพายุพัดกระหน่ำจนต้องปล่อยให้เรือลอยไปตามลม (กจ 27:14, 15)

8. เรือแล่นไปใกล้เกาะคาวดาเพื่อให้เกาะนั้นบังลม พวกลูกเรือกลัวว่าเรือจะเกยตื้นที่อ่าวเสอร์ทิส (กจ 27:16, 17)

9. ทูตสวรรค์มาหาเปาโลและบอกว่าเขาจะต้องไปยืนต่อหน้าซีซาร์ เปาโลรับรองกับทุกคนที่มากับเขาในเรือว่าจะรอดชีวิต (กจ 27:22-25)

10. เรือแตกที่เกาะมอลตา (กจ 27:39-44; 28:1)

11. คนพื้นเมืองที่เกาะมอลตาทำดีกับคนที่เจอภัยเรือแตก เปาโลรักษาพ่อของปูบลิอัส (กจ 28:2, 7, 8)

12. หลังจากลงเรือที่มาจากเมืองอเล็กซานเดรียซึ่งมาจอดพักที่เกาะมอลตาในช่วงฤดูหนาว เปาโลก็โดยสารเรือลำนี้เพื่อไปที่เมืองไซราคิวส์ จากนั้นเรือก็ไปที่เมืองเรยีอูม (กจ 28:11-13ก)

13. เปาโลมาถึงเมืองโปทิโอลี พี่น้องที่นั่นต้อนรับเขาอย่างอบอุ่น (กจ 28:13ข, 14)

14. พี่น้องจากกรุงโรมมาเจอเปาโลที่ตลาดอัปปีอัสและที่บ้านสามโรงแรม (กจ 28:15)

15. เปาโลมาถึงกรุงโรมและได้รับอนุญาตให้พักอยู่ในบ้านส่วนตัวโดยมีทหารคนหนึ่งคอยเฝ้าไว้ (กจ 28:16)

16. เปาโลพูดกับชาวยิวในกรุงโรม เขาประกาศอย่างกล้าหาญเป็นเวลา 2 ปีกับทุกคนที่มาหาเขา (กจ 28:17, 18, 21-31)

เรือสินค้าในศตวรรษแรก

ในศตวรรษแรกมีเรือสินค้าหลายชนิดแล่นอยู่ในทะเลเมดิเตอร์เรเนียน บางชนิดเป็นเรือที่แล่นตามชายฝั่ง เช่น เรือจากเมืองอัดรามิททิยุมที่เปาโลโดยสารตอนที่เป็นนักโทษจากเมืองซีซารียาไปเมืองมิรา (กจ 27:2-5) แต่เรือสินค้าที่เปาโลโดยสารจากเมืองมิราเป็นเรือขนาดใหญ่คล้ายกับในรูปนี้ เรือนี้เป็นเรือบรรทุกข้าวสาลีที่มีลูกเรือและผู้โดยสารรวมทั้งหมด 276 คน (กจ 27:37, 38) เรือนี้น่าจะมีใบเรือใหญ่และมีใบเรือเสาหน้าและอาจควบคุมโดยหางเสือขนาดใหญ่ 2 อันที่อยู่ท้ายเรือ เรือแบบนี้มักจะมีหัวเรือเป็นรูปเทพเจ้าหรือเทพธิดา

1. เรือสินค้า

2. เรือหาปลาในทะเลสาบกาลิลี

สมอเรือที่ทำจากไม้และโลหะ

1. แพนหาง

2. ก้านสมอ

3. ปลายเงี่ยง

4. เงี่ยงสมอ

5. แถบยึด

ในบันทึกเหตุการณ์ที่เปาโลเดินทางไปกรุงโรม มีการพูดถึงสมอเรือหลายครั้ง (กจ 27:13, 29, 30, 40) ดูเหมือนว่าสมอเรือในยุคแรกทำมาจากหินหนัก ๆ หรือเป็นสมอแบบง่าย ๆ แต่พอถึงสมัยที่เปาโลเดินทาง รูปแบบของสมอเรือก็พัฒนาขึ้น ภาพวาดนี้แสดงให้เห็นสมอเรือแบบมีเงี่ยงซึ่งเป็นที่นิยมในสมัยโรมัน สมอเรือแบบนี้มักทำมาจากไม้และโลหะ ปกติแล้วแพนหางของสมอทำจากตะกั่วและมีน้ำหนักมากเพื่อช่วยให้สมอจมลงน้ำ และเงี่ยงของสมอด้านหนึ่งก็จะปักลงกับพื้นทะเล เรือลำใหญ่มักมีสมอเรือมากกว่า 1 อัน (กจ 27:29, 30) มีการพบสมอเรืออันหนึ่งใกล้กับเมืองไซรีนบนชายฝั่งแอฟริกาซึ่งมีน้ำหนักประมาณ 545 กก. การค้นพบนี้เพิ่มน้ำหนักให้กับคำพูดของเปาโลที่บอกว่า “ความหวังนี้เป็นเหมือนสมอเรือของชีวิตที่มั่นคงแน่นอน”—ฮบ 6:19

ลูกตุ้มหยั่งความลึก

ลูกตุ้มหยั่งความลึก (หมายเลข 1) มีหลายรูปทรงและหลายขนาด และเป็นอุปกรณ์เกี่ยวกับการเดินเรือที่เก่าแก่ที่สุดอย่างหนึ่ง จะมีการมัดลูกตุ้มนี้กับเชือกแล้วโยนลงข้างเรือ พอลูกตุ้มตกถึงพื้นทะเล นักเดินเรือจะสามารถวัดความลึกของทะเลส่วนนั้นได้โดยดูจากความยาวของเชือก (หมายเลข 2) ส่วนล่างของลูกตุ้มบางชนิดจะมีชั้นไขมันสัตว์ที่อ่อนนุ่ม ซึ่งเมื่อหย่อนลงไปถึงก้นทะเลก็จะมีเศษบางอย่างติดขึ้นมา เช่น ก้อนกรวดและทราย และเมื่อดึงขึ้นมา นักเดินเรือก็จะเอาเศษเหล่านั้นมาดูได้ว่ามันคืออะไร ถึงแม้ลูกตุ้มเหล่านี้อาจทำจากวัสดุหลายชนิด แต่ส่วนใหญ่แล้วทำจากตะกั่ว จึงไม่แปลกที่คำกริยากรีกที่ใน กจ 27:28 แปลว่า “หยั่งความลึก, หยั่ง” จะมีความหมายตรงตัวว่า “ยกตะกั่วขึ้นมา”

1. ลูกตุ้มหยั่งความลึก

2. เชือก

คัมภีร์ไบเบิลฉบับแปลโลกใหม่ (ฉบับศึกษา)

กิจการ 27

ไทย

อ่านคัมภีร์ไบเบิลออนไลน์

https://cms-imgp.jw-cdn.org/img/p/1001070103/univ/art/1001070103_univ_sqr_xl.jpg

ลมศษ

หน้าลิขสิทธิ์ของสิ่งพิมพ์นี้

เชิงอรรถ

ข้อมูลสำหรับศึกษา

วีดีโอและรูปภาพ

เลือกภาษาของคุณ

แชร์